Dit is mijn persoonlijke “Out of Africa-verhaal”, mijn voorouderlijke migratie 200.000 duizend jaar geleden van Noordoost-Afrika naar West-Europa en eindigend met het sturen van mijn naam naar Mars met de NASA Perseverance Rover, 18-02-2021.
—————————–
“Onze eigen chromosomen dragen het verhaal van de evolutie, geschreven in DNA, de taal van de moleculaire genetica en het verhaal is onmiskenbaar.
-Kenneth R. Miller-
Homo sapiens
Een diorama in het Nairobi National Museum toont vroege mensachtigen die vlees met gereedschap verwerken.
Mensen (Homo sapiens) zijn de meest voorkomende en wijdverbreide soorten primaten, gekenmerkt door tweevoetigheid en grote complexe hersenen die de ontwikkeling van geavanceerde hulpmiddelen, cultuur en taal mogelijk maken. De mens is enkele miljoenen jaren geleden geëvolueerd van andere mensachtigen in Afrika.
In zijn boek “The history of the human brain” schrijft Bret Stetka:
“Met de mens bedoel ik niet alleen Homo Sapiens, de soort waartoe we behoren, maar elk ander lid van het geslacht Homo. We zijn eraan gewend geraakt de enige menselijke soort op aarde te zijn, maar in ons niet zo verre verleden – waarschijnlijk een paar honderdduizend jaar geleden – renden er minstens negen van ons rond. Er was Homo habilis, of “de klusjesman” en Homo erectus, de eerste “werper”.
De Denisovans zwierven door Azië, terwijl de meer bekende Neanderthalers zich door Europa verspreidden. Maar met uitzondering van Homo sapiens zijn ze allemaal weg.”
Homo sapiens ontstond ongeveer 300.000 jaar geleden, evolueerde van Homo erectus en migreerde uit Afrika, en verving geleidelijk de lokale populaties van archaïsche mensen.
Vroege mensen waren jager-verzamelaars, voordat ze zich vestigden in de Vruchtbare Halve Maan en andere delen van de Oude Wereld Toegang tot voedseloverschotten leidde tot de vorming van permanente menselijke nederzettingen en de domesticatie van dieren.
Van Homo Sapiens naar mij (haplogroup A-PR2921 –> I-FGC15105)
Out of Africa
The verspreiding van Homo sapiens “Out of Africa”
In de paleo-antropologie is de recente Afrikaanse oorsprong van de moderne mens, ook wel de “Out of Africa”-theorie (OOA), de recente single-origin-hypothese (RSOH), de vervangingshypothese of het recente Afrikaanse oorsprongsmodel (RAO) genoemd, het dominante model van de geografische oorsprong en vroege migratie van anatomisch moderne mensen (Homo sapiens). Het volgt de vroege uitbreidingen van mensachtigen uit Afrika, bereikt door Homo erectus en vervolgens Homo neanderthalensis.
Het model stelt een “enkele oorsprong” van Homo sapiens in taxonomische zin voor, waarbij parallelle evolutie van eigenschappen die in andere regio’s als anatomisch modern worden beschouwd, wordt uitgesloten, maar niet uitsluit dat er meerdere vermenging is tussen H. sapiens en archaïsche mensen in Europa en Azië. H. sapiens ontwikkelde zich waarschijnlijk tussen 300.000 en 200.000 jaar geleden in de Hoorn van Afrika. Het model van “recente Afrikaanse oorsprong” stelt voor dat alle moderne niet-Afrikaanse populaties grotendeels afstammen van populaties van H. sapiens die Afrika na die tijd verlieten.
Er waren op zijn minst verschillende “out-of-Afrika” verspreiding van moderne mensen, mogelijk al 270.000 jaar geleden begonnen, waaronder 215.000 jaar geleden naar ten minste Griekenland, en zeker via Noord-Afrika en het Arabische schiereiland ongeveer 130.000 tot 115.000 jaar geleden. Deze vroege golven lijken 80.000 jaar geleden grotendeels uitgestorven of teruggetrokken te zijn.
De belangrijkste “recente” golf uit Afrika vond ongeveer 70.000-50.000 jaar geleden plaats, via de zogenaamde “Zuidelijke Route”, die zich snel verspreidde langs de kust van Azië en ongeveer 65.000-50.000 jaar geleden Australië bereikte, terwijl Europa bevolkt door een vroege uitloper die zich minder dan 55.000 jaar geleden in het Nabije Oosten en Europa vestigde.
In de jaren 2010 brachten studies in populatie genetica bewijs aan het licht van kruisingen die plaatsvonden tussen H. sapiens en archaïsche mensen in Eurazië, Oceanië en Afrika, wat aangeeft dat moderne bevolkingsgroepen, hoewel meestal afgeleid van vroege H. sapiens, in mindere mate ook afstammen van regionale varianten van archaïsche mensen.
Er zijn drie types DNA
- Y-DNA
Omdat Y-chromosomen vrijwel onveranderd van vader op zoon worden doorgegeven, kunnen mannen hun patriarchale (mannelijke lijn) voorouders traceren door hun Y-chromosoom te testen.
Omdat vrouwen geen Y-chromosomen hebben, kunnen ze geen Y-DNA-tests doen (hoewel hun broer, vader, oom van vaderszijde of grootvader van vaderszijde dat wel zou kunnen). Y-chromosoom testen onthullen de Y-chromosoom haplogroep van een man, de oude groep mensen van wie iemands patriarchale lijn afstamt. Omdat alleen de directe voorouders van een mannelijke lijn worden getraceerd door middel van Y-DNA-testen, worden geen vrouwen (noch hun mannelijke voorouders) van wie een man afstamt, ingekapseld in het resultaat.
- Autosomaal DNA
Autosomale DNA-tests traceren de autosomale chromosomen van een persoon, die de DNA-segmenten bevatten die de persoon deelt met iedereen aan wie ze verwant zijn (moederlijk en vaderlijk, zowel direct als indirect.
De autosomale chromosomen geven je informatie die het nuttigst is als je een paar eeuwen terugkijkt.
Omdat iedereen autosomale chromosomen heeft, kunnen mensen van alle geslachten autosomale DNA-tests ondergaan, en de test is even effectief voor mensen van elk geslacht. Met een autosomale test bevatten de resultaten geen informatie over haplogroepen
- mtDNA
Mitochondriale DNA-tests traceren de matriarchale (moederlijn) voorouders van mensen via hun mitochondriën, die van moeders op hun kinderen worden doorgegeven.
Mitochondriaal DNA-onderzoek onthult iemands mtDNA haplogroep, de oude groep mensen van wie iemands matriarchale afkomst afstamt.
Omdat mitochondriën alleen door vrouwen worden doorgegeven, worden in de resultaten geen mannen (noch hun voorouders) van wie men afstamt ingekapseld.
Omdat iedereen mitochondriën heeft, kunnen mensen van alle geslachten mtDNA tests doen.
Wat en waar heb ik getest en uitleg van enkele gebruikte DNA-concepten
Mijn bevestigde Y-DNA en mtDNA Haplogroepen
Ik heb gekozen voor FamilyTreeDNA uit Houston, Texas, USA, omdat ze worden beschouwd als de beste optie voor specifieke mtDNA- en Y-DNA-testen.
FamilyTreeDNA is een divisie van Gene by Gene, een commercieel genetisch testbedrijf gevestigd in Houston, Texas. FamilyTreeDNA biedt analyse van autosomaal DNA, Y-DNA en mitochondriaal DNA aan individuen voor genealogische doeleinden. Met een database van meer dan twee miljoen records is het wereldwijd het populairste bedrijf voor Y-DNA en mitochondriaal DNA, en het vierde meest populaire voor autosomaal DNA. Family Tree DNA en Gene by Gene zijn in januari 2021 overgenomen door MyDNA, een Australisch bedrijf.
FamilyTreeDNA heeft een lange geschiedenis van het aanbieden van de DNA service dan de meeste andere DNA test bedrijven en staan ze hoog aangeschreven in de genealogische gemeenschap. FamilyTreeDNA neemt de privacy zeer serieus en zal de testresultaten nooit met andere bedrijven delen. Een van de redenen waarom ze zo populair zijn, is omdat ze een uitstekende staat van dienst hebben in het veilig bewaren van uw informatie en deze nooit te delen.
Maar bedenk wel, ze zijn niet goedkoop, als je besluit om voor het volledige pakket te gaan, zoals ik deed, maar ik denk dat het het geld zeker waard is.
Hun Y-DNA-tests hebben vier niveaus op basis van het aantal markers dat je wilt analyseren: 37, 67, 111 en de BIG-Y met 700. Je kunt eenvoudig upgraden zonder een nieuwe test te doen. Ik begon met de 37 marker-test, maar upgrade al snel naar de BIG-Y 700-test. FamilyTreeDNA heeft 2 verschillende mtDNA-testen; plus en volledige reeks. Ik besloot voor de volledige reeks test te gaan.
Dit zijn dus de test die ik heb laten doen:
* Voorouders van mijn familie – Autosomaal DNA
* Voorouders van mijn vader Y-DNA
* Uitgebreid met de Y-DNA BIG
* Voorouders van mijn moeder – mtDNA met volledige sequentie
Het resultaat voor de klant die de Big Y-test doet, is dat de haplogroep die is voorspeld door middel van STR-testen wordt bevestigd en dat er over het algemeen nog een aantal takken en bladeren worden toegevoegd aan uw eigen persoonlijke haplogroep-boom.
Family Tree DNA voorspelt heel nauwkeurig je haplogroep tak wanneer je een STR-test doet, maar het is een grote tak, dichtbij de boom, geen kleine tak en zeker geen blad. Kleinere takken kunnen niet nauwkeurig worden voorspeld en grotere takken kunnen niet worden bevestigd zonder SNP-tests. De meest effectieve manier om SNP-tests uit te voeren voor reeds ontdekte haplogroepen – plus nieuwe die nog nooit eerder zijn gevonden – misschien uniek voor uw lijn – is om de Big Y te nemen.
Hoewel al deze wetenschap op het eerste gezicht misschien niet opwindend klinkt, kunnen de resultaten dat zeker zijn, hoe dan ook voor een genealoog.
De Big Y:
- Bevestigt geschatte haplogroepen.
- Levert de haplogroep die het dichtstbij in de tijd is – wat betekent dat je takken en bladeren op je stamboom kunt plaatsen.
- Helpt bij het bouwen van de Y-DNA-boom, wat betekent dat je kunt bijdragen aan de wetenschap terwijl je leert over je eigen voorouders.
- Bevestigt dat mannen die matchen op dezelfde STR-markeringen echt in dezelfde haplogroep zijn..
- Toont verbanden verder terug in de tijd dan STR’s kunnen laten zien.
- Brengt de migratie van de voorouders van de Y-lijn van de persoon in kaart.
Hechting van HIV aan een CD4+ T-helpercel: 1) het gp120-viruseiwit hecht zich aan CD4. 2) gp120 variabele lus hecht aan een coreceptor, ofwel CCR5 of CXCR4. 3) HIV komt de cel binnen.
Mijn CCR5 test resultaten
- Mijn FamilyTreeDNA CCR5-test toonde aan dat mijn delta 32-waarde NORMAAL was, dus er was geen verwijdering van 32 basen.
CCR5 is een gen op chromosoom 3, de CCR5-test is voor een verwijdering van 32 basen (delta 32) die speculatief is gekoppeld aan overleving tijdens de zwarte dood en de pokkenplagen die de bevolking van Europa tijdens de middeleeuwen decimeerden.
CCR5 is een gen op chromosoom 3. De FamilyTreeDNA CCR5-test is voor een 32 basen deletie (delta 32) die speculatief is gekoppeld aan overleving tijdens de Zwarte Dood en de Pokkenplagen die de bevolking van Europa decimeerden gedurende de Middeleeuwen.
De mutatie in CCR5, bekend als Delta 32, veroorzaakt een verandering in het eiwit waardoor het niet-functioneel wordt. Het dragen van twee exemplaren van de mutatie beschermt de meeste dragers tegen hiv. De delta 32-mutatie wordt gevonden bij 5% tot 14% van de Europeanen en is zeldzaam bij Aziaten en Afrikanen. Omdat de CCR5-delta32-variant in zo’n duidelijk geografisch patroon wordt gevonden, denken onderzoekers dat de prevalentie is bepaald door het overlevingsvoordeel dat het ooit bood. Deze mutatie is tot nu toe niet gevonden bij mensen van Afrikaanse, Oost-Aziaten afkomst.
Wanneer ze bijvoorbeeld worden geconfronteerd met een dodelijke ziekte, kan een bepaalde genvariant een overlevingsvoordeel opleveren voor degenen in de populatie die deze toevallig hebben. Als de meeste van degenen die de variant niet hebben sterven, zal een groter deel van de individuen in de volgende generatie de genvariant hebben.
- Maar aangezien de CCR5-delta32-variant geen nadelige invloed heeft op de gezondheid, waarom bestuderen onderzoekers het dan?
Omdat het humaan immunodeficiëntievirus (HIV) het CCR5-eiwit gebruikt om immuuncellen te infecteren. Simpel gezegd, het is een toegangspoort voor het HIV-virus om de immuuncellen van het menselijk lichaam binnen te komen. Zie CCR5 als een deur, het HIV-virus gebruikt het om de afweercellen in het menselijk lichaam binnen te dringen. De CCR5-delta32-variant mutatie zorgt het ervoor dat de “deur” op slot wordt gedaan”, waardoor wordt voorkomen dat het HIV-virus de immuuncel binnendringt.
Als iemand een dubbele mutatie van het gen voor CCR5 heeft, is er over het algemeen een hoge weerstand tegen HIV-infectie, maar deze is mogelijk niet absoluut, aangezien er gevallen zijn geweest van personen die beide gemuteerde genen hadden en toch een HIV postief zijn geworden.
De Zwarte Dood
Verspreiding van de Zwarte Dood in Europa en het Nabije Oosten (1346-1353)
Kaart gemaakt door O.J. Benedictow
Recent onderzoek heeft gesuggereerd dat mensen in Europa en Azië in het late neolithicum-vroege bronstijd voor het eerst door de pest werden geïnfecteerd. Onderzoek in 2018 vond bewijs van Yersinia pestis in een oud Zweeds graf, dat mogelijk in verband is gebracht met de “neolithische achteruitgang” rond 3000 v.Chr. waarin de Europese bevolking aanzienlijk daalde. Deze Y. pestis kan anders zijn geweest dan de modernere soorten, met builenpest die door vlooien wordt overgedragen, die voor het eerst bekend zijn uit de bronstijd, in de buurt van Samara.
De Zwarte Dood (ook bekend als de Pestilence, the Great Mortality of the Plague) was een pandemie van de builenpest die zich voordeed in Afro-Eurazië van 1346 tot 1353. Het is de meest dodelijke pandemie die in de menselijke geschiedenis is geregistreerd, waarbij 75-200 mensen om het leven kwamen. miljoen mensen in Eurazië en Noord-Afrika, met een piek in Europa van 1347 tot 1351. De builenpest wordt veroorzaakt door de bacterie Yersinia pestis, maar kan ook septikemische of longpest veroorzaken.[3][4]
De Zwarte Dood was het begin van de tweede plaagpandemie. De pest veroorzaakte religieuze, sociale en economische omwentelingen, met ingrijpende gevolgen voor de loop van de Europese geschiedenis.
De oorsprong van de Zwarte Dood wordt betwist. De pandemie is ontstaan in Centraal-Azië of Oost-Azië, maar de eerste definitieve verschijning was in 1347 op de Krim.[6] Van de Krim werd het hoogstwaarschijnlijk overgebracht door vlooien die leefden op de zwarte ratten die reisden op Genuese slavenschepen, zich verspreidden door het Middellandse Zeegebied en Afrika, West-Azië en de rest van Europa bereikten via Constantinopel, Sicilië en het Italiaanse schiereiland. Er zijn aanwijzingen dat de Zwarte Dood, toen hij eenmaal aan land kwam, voor een groot deel werd verspreid door vlooien – die longpest veroorzaken – en het persoonlijk contact via aerosolen dat longpest mogelijk maakt, wat de zeer snelle verspreiding van de epidemie in het binnenland verklaart , wat sneller was dan zou worden verwacht als de primaire vector rattenvlooien waren die de builenpest veroorzaakten.
De Zwarte Dood was de tweede grote natuurramp die Europa trof tijdens de late middeleeuwen (de eerste was de Grote Hongersnood van 1315-1317) en heeft naar schatting 30 tot 60 procent van de Europese bevolking gedood. De pest zou de wereldbevolking van c. hebben verminderd. 475 miljoen tot 350-375 miljoen in de 14e eeuw. Gedurende de late middeleeuwen waren er nog meer uitbraken en met andere factoren (de crisis van de late middeleeuwen) bereikte de Europese bevolking pas in 1500 haar niveau in 1300. Uitbraken van de pest kwamen overal ter wereld terug tot het begin van de 19e eeuw
Deze kaart toont de geschatte locatie van de ijsvrije corridor en specifieke Paleo-indische sites. Credit: Roblespepe, CC BY-SA 3.0 Wikipidea Commons
FamilyTree DNA biedt ook de D9S919-test aan, het is een test die je een indicatie geeft of je Oorspronkelijke Amerikaanse inheemse afkomst hebt. Natuurlijk is dat in mijn geval hoogst onwaarschijnlijk, maar uit nieuwsgierigheid besloot ik het ook te laten testen.
D9S919 is een STR-marker op chromosoom 9. Het was voorheen bekend als D9S1120 en onder deze naam werd gemeld dat een allelwaarde van 9 alleen werd gevonden in Amerika en het verre oosten van Azië.
Drie onafhankelijke lijnen van genetisch bewijs ondersteunen de bewering (Shields et al. 1993) van een oude genenpool die de voorouders van de moderne inwoners van West-Beringia en Amerika omvatte. De aanwezigheid van een allelwaarde van 9 is daarom een sterke indicatie van inheemse Amerikaanse afkomst ergens binnen iemands stamboom.
- Mijn allel waarde met de D9S919-test kwam uit als 16-17, dus wat betekent dat?
Welnu, D9S919 is aanwezig in slechts ongeveer 30% van de indianen. Dus ongeveer 70% heeft het niet. Echter, aangezien slechts ongeveer 30% van de indianen dat aantal heeft, betekent het feit dat je geen 9 hebt voor die marker, dat het niet uitsluitsel geeft over het feit of je Indiaanse voorouders hebt. Je hebt ofwel geen Indiaanse voorouders of je maakt deel uit van de 70% van de mensen met een Oorspronkelijke Amerikaanse aflomst die geen 9 hebben voor D9S919.
- Of zoals in mijn geval, omdat ik 100% Europeaan ben, heb ik geen Oorspronkelijke Amerikaanse inheemse afkomst.
Y-DNA-haplotype en STR
Y-DNA test specifieke markers op het Y-chromosoom van het DNA. Deze markers worden ook wel STR’s (Short Tandem Repeats) genoemd, dit zijn een reeks herhalende nucleotiden (A, T, G, C). Bijvoorbeeld: GACTACTACTACTGG – de STR bestaat uit de drie herhaalde CTA-segmenten. Y-DNA-tests zoeken naar overeenkomende markers of “STR’s” tussen twee mannen, als ze overeenkomen, wat kan wijzen op een genetische relatie.
Een Y-DNA-haplotype is een Y-STR-profiel van een persoon. Dit omvat het aantal herhalingen bij specifieke Y-STR-markeringen. Y-DNA-haplotypes zijn nuttig voor het opsporen van recente vaderlijke lijnen en verbindingen. Haplotype is eigenlijk een afkorting voor “haploïde genotype” en verwijst naar de combinatie van genetische markers op meerdere locaties in een enkel chromosoom. Als twee mensen exact overeenkomen op alle markers die ze hebben getest, delen ze hetzelfde haplotype en zijn ze verwant.
Voorbeeld: u heeft 12 markeringen getest en u merkt dat u een exacte (12 voor 12) match bent met een andere persoon. Dit vertelt je dat er ongeveer 50% kans is dat jullie twee een gemeenschappelijke voorouder delen binnen 7 generaties en een kans van 95% dat de gemeenschappelijke voorouder binnen 23 generaties is. Als je echter 67 markers hebt getest en een exacte (67 voor 67) match hebt gevonden met een ander individu, dan is er een kans van 50% dat jullie twee een gemeenschappelijke voorouder delen binnen twee generaties en een kans van 95% dat de gemeenschappelijke voorouder is binnen 6 generaties.
Wereldkaart van Y-chromosoom-haplogroepen – Dominante haplogroepen in prekoloniale populaties met mogelijke migraties. Credit: Chakazul, Wikimedia Commons
Wat zijn Haplogroepen
Toen mensen tienduizenden jaren geleden Afrika verlieten, vertrokken ze in kleine groepen die naar verschillende delen van de wereld migreerden. Gedurende vele generaties ontwikkelde elke groep verschillende mutaties in een chromosoom waardoor we de een van de ander konden onderscheiden. We noemen deze groepen mutaties haplogroepen, en ze kunnen ons vertellen welke migratieroutes onze vaderlijke voorouders hebben afgelegd.
Deze mutaties zijn detecteerbaar in het DNA van een individu en kan verschillen van de ene populatie tot de andere, of zelfs van de ene persoon tot de andere. Ieder mens behoort tot een bepaald haplotype en daarmee tot een bepaalde haplogroep, zo is op basis van de genografie terug te leiden waar iemands oorsprong ligt.
Er is een mannelijke en een vrouwelijke haplogroepenindeling. Het Y-chromosoom (Y-dna) wordt gebruikt ter onderscheiding van de mannelijke haplogroepen (Y-chromosoom haplogroep) en het mitochondriaal DNA (mtDNA) ter onderscheiding van de vrouwelijke haplogroepen (mitochondriale haplogroep). Het X-chromosoom is niet bruikbaar aangezien het X-chromosoom weliswaar niet recombinerend is, maar toch over meerdere generaties lastig traceerbaar
SNP’s
SNP’s (uitgesproken als “snips”) is een afkorting van single nucleotide polymorphisms, ze zijn de meest voorkomende vorm van genetische variatie onder mensen. Elke SNP vertegenwoordigt een verschil in een enkele DNA-bouwsteen, een nucleotide genoemd. SNP’s komen normaal gesproken voor in het DNA van een persoon. Ze komen gemiddeld bijna eens op de 1000 nucleotiden voor, wat betekent dat er ongeveer 4 tot 5 miljoen SNP’s in het genoom van een persoon zijn. Deze variaties kunnen uniek zijn of bij veel individuen voorkomen; wetenschappers hebben meer dan 100 miljoen SNP’s gevonden in populaties over de hele wereld.
Zodra een SNP-mutatie optreedt, wordt deze doorgaans doorgegeven aan volgende generaties en zal het waarschijnlijk niet terugkeren naar de standaardwaarde. Als zodanig kunnen SNP-tests worden gebruikt om een genetische stamboom te begrijpen (een haplotree genoemd). SNP-tests, zoals de Big Y-700-test van FamilyTreeDNA (my yDNA-test), geven details over haplotree-vertakking, evenals veel betere schattingen van de tijd tot de meest recente gemeenschappelijke voorouder (TMRCA) dan STR-tests doen.
- SNP’s zijn mutaties die optreden langs het Y-chromosoom
- SNP’s vormen de basis voor takken op de Haplotree
- Elke mannelijke lijn heeft zijn eigen unieke set SNP’s
- SNP’s komen gemiddeld eens in de 144 jaar voor
- Totdat een SNP “genoemd” is, wordt het een “Naamloze variant” genoemd
- Nadat een BIG Y 700 is voltooid, zijn naamloze varianten uw meest recente SNP
- Mutaties – en zullen nieuwe takken vormen onder uw “Terminal” SNP zodra ze een naam hebben
De BIG Y – 700 test identificeert meer SNP’s/varianten dan eerdere BIG-Y-tests. Al deze SNP’s/varianten behoren niet tot de meest recente mutaties, maar kunnen overal in de Haplotree worden ingevoegd. Sommige SNP’s/varianten kunnen afkomstig zijn van delen van het Y-chromosoom die niet worden gebruikt voor dating, en sommige (enkele) kunnen slecht gelezen worden.
TMRCA
The most recent common ancestor (TMRCA), de recentste gemeenschappelijke voorouder (RGV), of last common ancestor (LCA) is de hoeveelheid tijd of het aantal generaties sinds individuen een gemeenschappelijke voorouder hebben gedeeld. Omdat mutaties willekeurig plaatsvinden, is de schatting van de TMRCA geen exact aantal (d.w.z. zeven generaties), maar eerder een kansverdeling. Naarmate meer informatie wordt vergeleken, wordt de TMRCA-schatting verfijnder.
De patrilineaire RGV van alle menselijke mannen, ook wel bekend als Y-chromosomale Adam, en de matrilineaire RGV van alle menselijke vrouwen, bekend als Mitochondriale Eva zijn door onderzoekers vastgesteld door genealogische DNA-testen. Van Eva wordt geschat dat ze ongeveer 150 000 jaar geleden leefde. Adam wordt geschat op 338 000 jaar geleden.[2] Deze voorouders liggen verder in het verleden dan de RGV van alle nu levende mensen.
Terminal SNP
Y-DNA-haplogroepen worden gedefinieerd door de aanwezigheid van een reeks SNP-markers op het Y-chromosoom. Subclades (een term die wordt gebruikt om een subgroep van een subgenus of haplogroep te beschrijven) gedefinieerd door een terminale SNP, de SNP die het verst in de fylogenetische boom van het Y-chromosoom ligt.
De “Terminal” SNP vertegenwoordigt niet altijd de MRCA
De term Terminal (onderste trede) SNP wordt gebruikt om de meest recente SNP weer te geven die op het deel van de Haplotree is geplaatst.
Als er Naamloze Varianten zijn of als er een Blok van Equivalenten is die aan uw Terminal SNP zijn gekoppeld, is het deel van de Haplotree onvolledig en vertegenwoordigt het niet deewerkelijke “Terminal SNP”.
De convergentiedatum van de Terminal SNP is NIET altijd de tijd tot de meest recente gemeenschappelijke voorouder.
Mijn Autosomale DNA
Het resultaat van mijn Autosomaal DNA-analyse laat zien dat mijn oorsprong 100% West-Europa is.
Engeland, Wales, en Schotland 56% – Centraal Europa 23% – Scandinavië 21%
Mijn vroege voorouders
Het meest actuele onderzoek naar oude migraties op het Europese vasteland suggereert dat er drie grote groepen mensen waren die een blijvend effect hebben gehad op de hedendaagse volkeren van Europese afkomst: Metaaltijdperk binnendringers 13% – Boer 39% – Jager-verzamelaar 48% – Niet Europees 0%.
Als je naar de kaart kijkt geven mijn autosomale resultaten aan dat mijn zeer vroege voorouders in geografische gebieden leefden die later werden bezet door Angelsaksen, Juten, Denen, Vikingen, Scandinaviërs en Noormannen. Als je verder leest, zul je zien dat mijn Y-DNA- en mtDNA haplogroepen deze bevindingen waarschijnlijk opnieuw bevestigen. Mijn patriarchale verre neven (mensen die je kunt traceren met alleen deze mannelijke lijn) behoorden waarschijnlijk tot de eerste (her)kolonisten van Groot-Brittannië, Ierland en Scandinavië toen de ijskappen zich terugtrokken.
Angelsaksen
Dit is de verzamelnaam voor de verschillende Germaanse stammen die zich, na het vertrek van de Romeinen in 407, in de loop van de 5e eeuw en later, in Engeland vestigden. De later binnenvallende stammen waren afkomstig uit het noordwesten van Duitsland en Nederland (de Angelen en de Saksen en ook de Friezen) en uit Denemarken (de Juten). De Saksen vestigden zich in het zuiden van het land, de Juten in het zuidoosten (Kent), de Angelen namen het grootste gebied in: het midden en noorden. Rond 840 begonnen de invallen van de Denen (ook wel Vikingen of Noormannen) en ten tijde van koning Alfred de Grote hadden zij een groot deel van het land in handen.
De Lage Landen en Vikingen
De belangrijkste haplogroep die een sterke voorspeller kan zijn van de genetische achtergrond van Viking is I1. Het is van cruciaal belang om te begrijpen dat niet alle Vikingen I1 waren en niet alle I1 Vikingen. I1 was een modificatie van I die ongeveer 27.000 jaar geleden ontstond. Vikingen waren niet alleen Scandinaviërs in hun genetische voorouders. Veel Vikingen hebben een hoge mate van niet-Scandinavische afkomst, zowel binnen als buiten Scandinavië, wat wijst op een voortdurende genenstroom in heel Europa.
Nederland heeft het DNA-profiel dat het dichtst bij Germaanse groepen staat. Met name werd tussen 759 en 1290 CE in de Nederlandse noordelijke kustprovincies een significante vermenging met een belangrijke Deense bron afgeleid. Deze periode beslaat een historische periode van geregistreerde Deense Vikingcontacten en heerschappij in Noord-Nederlandse gebieden. De demografische erfenis van meer dan een eeuw van Deense Viking-invallen en vestiging in Nederland is het onderwerp geweest van enige discussie, maar het lijkt erop dat het moderne Nederlandse genoom inderdaad gedeeltelijk is gevormd door historische Viking-vermenging. Dit Deense Vikingcontact valt samen met een kritieke periode in de totstandkoming van het moderne Nederlandse genoom van andere externe bronnen (1004-1111 CE).
Gebieden die onderhevig zijn aan nederzettingen en invallen door Vikingen en Noormannen (Max Naylor, publiek domein, via Wikimedia Commons)
Voordat Nederland Nederland of zelfs Holland was, stond het bekend als Frisia. Volgens historici kwamen Vikingen in de 9e eeuw naar Friesland. Ze vestigden de controle over heel Friesland.
Tijdens de laatste jaren van het bewind van Karel de Grote (768-814) nam de keizer maatregelen tegen het gevaar van Viking invallen. Hij stationeerde vloten in de grote rivieren en organiseerde kustverdediging. Na 820 stortte het verdedigingssysteem in het noordelijke deel van de Karolingische staat in. Tussen 834 en 837 werd de stad Dorestad (nabij het huidige Wijk bij Duurstede, ongeveer 70 km vanwaar ik woon, Dordrecht) vier keer verwoest. Zonder veel tegenstand werd Walcheren in Zeeland (waar de Kloosterman Familie zijn oorsprong vind) in 837 ingenomen.
Al voor 840 werden de Deense Vikingen Harald en Rorik vazallen van Lothar (kleinzoon van Karel de Grote) en kregen Walcheren en Dorestad als leengoed. Deze tactische zet bracht geen rust.
Tot 873 zijn er regelmatig berichten over Viking aanvallen en in 863 werd Dorestad opnieuw verwoest. Dit keer werd de stad niet herbouwd, ook omdat de rivier zanderig werd. Bisschop Honger van Utrecht vluchtte in 858 naar Roermond en later naar Deventer. In 873 werden de Noormannen in Oostergoo, Friesland (Friesland) verslagen door een leger onder leiding van een immigrant Viking.
Kaart van Magna Frisia in het Latijn met de hoofdstad Dorestad
In Vlaanderen voeren de Vikingen van 851 tot 864 regelmatig de Schelde op en vielen de steden Gent en de districten Mempiscus en Terwaan aan. landen uit Denemarken kwamen) verlegden hun aandacht naar Engeland.
De impact van de invallen op het dagelijks leven moet groot zijn geweest, maar misschien niet zo groot als kerkelijke bronnen suggereren. Kerken en kloosters werden bijna altijd bezocht, om de eenvoudige reden dat ze waardevolle eigendommen hadden. Natuurlijk beschreef de geestelijkheid de Vikingen als woeste heidenen die de kustgebieden in ruïnes veranderden. Politiek stimuleerden de Vikingen de verdere desintegratie van het Karolingische rijk. Omdat ze weinig weerstand ondervonden, waren ze liever overvallers dan handelaren. Als vazallen speelden zij een rol in de conflicten tussen Lotharius en Karel de Kale (ca. 840) en later (ca. 870) tussen Karel de Stoute en Lodewijk de Duitser.
Na de overwinning van Alfred de Grote van Wessex (878) keerden de Vikingen terug naar de lage landen. Deze keer vochten ze ook als landsoldaten en waren ze uitgerust met paarden. Vooral Vlaanderen kreeg zware klappen (Gent, Terwaan, Atrecht, Kamerijk). Lodewijk III versloeg de Vikingen in 881 bij Saucourt aan de rivier de Somme.
Deze strijd werd beschreven in het Lied van Ludwig (Ludwigslied). Volgens de Fulda Annals heeft het leger van Lodewijk 9.000 Denen gedood. Gevolg hiervan was dat de Vikingen terugkeerden naar Vlaanderen en Nederlands Limburg. Vanuit Asselt (ten noorden van Roermond) vielen ze steden in Duitsland (Keulen, Bonn) en Limburg (Luik, Tongeren) aan. Bij hun aanval op Trier werden ze tegengewerkt door de bisschoppen Wala en Bertulf van Trier en door graaf Adelhard van Metz. In navolging van het voorbeeld van Trier begonnen andere steden zich effectief te verdedigen.
De nieuwe keizer Karel de Dikke stuurde een leger naar Asselt. De twee Vikingleiders, Godfried en Siegfried, werden gedwongen te onderhandelen. Godfried koos ervoor om te blijven. Hij werd een vazal van de keizer en trouwde, nadat hij was gedoopt, met Gisela, de dochter van Lotharius II, de eerste koning van Lotharingen. Siegfried werd afbetaald met 2.000 pond zilver en goud en vertrok naar het noorden met 200 schepen. Keizer Karel voelde zich bedreigd door Godfried en zijn (Godfrieds) zwager Hugo (de broer van Gisela).
In juni 885 werd Godfried uitgenodigd voor besprekingen in Spijk, bij Lobith. Dit bleek een samenzwering te zijn en Godfried werd vermoord. Hugo werd blind gemaakt en voor de rest van zijn leven overgebracht naar het klooster van Prüm. Hier schreef de monnik Regino het verhaal van zijn ondergang.In september 891 verloren de Vikingen een slag bij de rivier de Dijle, bij Leuven tegen koning Arnulf van Karinthië. De Fulda Annals vertellen ons dat de lichamen van dode Vikingen de stroom van de rivier blokkeerden. De slechte oogst van 892 en de dreiging van hongersnood deden de Vikingen weer naar het noorden trekken. Na 892 bleef hun rol in de lage landen beperkt tot incidentele razzia’s (met name op Nijmegen, Groningen, Stavoren, Tiel en Utrecht). Na 1010 kwamen de razzia’s tot een einde.
Viking hand
Contractuur van Dupuytren (ook wel de ziekte van Dupuytren, Morbus Dupuytren, Viking hand en Keltische hand genoemd) is een aandoening waarbij een of meer vingers permanent gebogen worden in een gebogen positie. De ziekte van Dupuytren wordt ook weleen Viking hand genoemd in de veronderstelling dat de ziekte tijdens de Vikingtijd van de 9e tot de 13e eeuw naar Europa en de Britse eilanden werd verspreid. Uit literatuuronderzoek blijkt dat de ziekte van Dupuytren al eerder dan de Vikingtijd in Europa bestond en veel eerder in de prehistorie is ontstaan.
Er is een sterke genetische component, bepaalde HLA-haplotypes lijken ook geassocieerd te zijn met de ziekte. Het is sterk geassocieerd met Noord-Europese afkomst en zou oorspronkelijk kunnen zijn ontstaan uit een genetische mutatie in de Viking-populatie.
- Nou, ik heb de contractuur van Dupuytren, mijn vader en mijn grootvader ook, dus deze genetische mutatie komt zeker in mijn familie voor.
Waren mijn voorouders dan mogelijk pre-Viking?
De alomtegenwoordigheid van de term “Viking” maskeert een grote verscheidenheid aan constructies van het Vikingisme: de oude Noorderlingen zijn avonturiers, huursoldaten, baanbrekende kolonisten, meedogenloze plunderaars, zelfvoorzienende boeren, geavanceerde marinetechnologen, primitieve democraten, psychopathische beren, vurige minnaars en gecompliceerde dichters.
- Wow … dat ben ik precies, dus heb ik wat Viking in mijn DNA?
Nou, gezien het feit dat 56% van mijn autosomaal DNA-oorsprong uit Engeland, Wales en Schotland komt, 23% uit Scandinavië en dat mijn belangrijkste Y-DNA stroomopwaartse haplogroep I-FGC151505 tegenwoordig het meest wordt aangetroffen in Engeland en Denemarken maakt het een interessant idee en zeker geen vergezochte mogelijkheid. Maar er is genoeg reden om die resultaten met een korreltje zout te nemen, de werkelijke geschiedenis van mijn voorouders is waarschijnlijk gecompliceerder – en diverser – dan het op papier lijkt.
Doggerland tijdens de Elster ijstijd,
Tot het midden van het Pleistoceen was Groot-Brittannië een schiereiland van Europa, verbonden door de massieve krijtlijn Weald-Artois Anticline over de Straat van Dover. Tijdens de Elster ijstijd, ongeveer 450.000 jaar geleden, vulde een ijskap een groot deel van de Noordzee, met een groot proglaciaal meer in het zuidelijke deel gevoed door de Rijn, de Schelde en de Theems. Doggerland was een stuk land, nu ondergedompeld in de zuidelijke Noordzee, dat Groot-Brittannië verbond met continentaal Europa. Het werd overspoeld door de stijgende zeespiegel rond 6500 – 6200 BCE. Geologisch onderzoek heeft gesuggereerd dat het zich uitstrekte van wat nu de oostkust van Groot-Brittannië is tot wat nu Nederland, de westkust van Duitsland en het schiereiland Jutland is.
Het was waarschijnlijk een rijke habitat met menselijke bewoning in de Mesolithische periode. Rond 7000 voor Christus was de ijstijd geëindigd en waren Mesolithische Europese jagers-verzamelaars uit hun toevluchtsoorden gemigreerd om het continent te herkoloniseren, inclusief Doggerland dat later onder de stijgende Noordzee verdween.
Toen wetenschappers van het Imperial College een simulatie uitbrachten van een tsunami, veroorzaakt door een enorme onderzeese aardverschuiving bij Storrega voor de kust van Noorwegen rond 6000 voor Christus, kwam het waarschijnlijk als een verrassing voor velen in Noordwest-Europa dat hun geruststellend veilige deel van de wereld was onderworpen aan een dergelijke catastrofale gebeurtenis.
De onderzoekers suggereren dat deze opeenvolging van vernietigende golven tot 14 meter hoog mogelijk een gebied heeft ontvolkt dat nu in het midden van de Noordzee ligt, bekend als Doggerland. Smeltend ijs aan het einde van de laatste ijstijd, ongeveer 18.000 jaar geleden, leidde echter tot een stijgende zeespiegel die grote delen van het continentaal plat over de hele wereld overspoelde. Deze landschappen, waar duizenden jaren lang jager-verzamelaars woonden, werden geleidelijk overweldigd door miljoenen tonnen smeltwater die de oceaan opzwellen. Doggerland, in wezen een heel prehistorisch Europees land, verdween onder de Noordzee, de fysieke overblijfselen zijn bewaard gebleven onder het zeeslib, maar zijn verloren gegaan aan het geheugen.
De meerderheid van de West-Europese mannen behoorde tot Y-haplogroep I en noordoost-Europeanen tot haplogroep R1a. Andere kleine mannelijke geslachten zoals R1b, G, J, T en E zouden ook in Europa aanwezig zijn geweest, nadat ze waren gemigreerd vanuit de Aziatische steppe, het Midden-Oosten en Noord-Afrika.
Mijn Autosomale oorsprong laat zien dat mijn zeer vroege voorouders leefden in geografische landen die later werden bezet door Angelen, Saksen, Juten, Friezen, Denen, Vikingen, Scandinaviërs en Noormannen.
Angelsaksische migratie, gebaseerd op de Jones en Mattingly’s Atlas of Roman Britain, credit: Wikipedia Commons
Mijn Viking? hand
Viking “longboats”waren snelle schepen die de kracht hadden om de oceaan te overleven terwijl ze een diepgang hadden van slechts 50 cm, waardoor navigatie in zeer ondiep water mogelijk was.
Landbrug tussen het vasteland en Groot-Brittannië – Doggerland en Doggersbank. Vergelijking van de geografische situatie in 2000 met de late jaren van de Wisla-Würm-ijstijd.Doggerland, kaart gemaakt door: Francis Lima
Video’s
Video’s
Historische en geografische info over mijn Autosomale DNA
Mijn Autosomale DNA oorsprong
Vanaf ongeveer 44.000 jaar geleden leefden mensen met tussenpozen in de noordwestelijke regio van Europa tussen perioden van ijstijd als gevolg van de ijstijd. Rond 13.000 vGT keerden ze terug naar de noordwestelijke regio van Europa, inclusief de Britse eilanden, via een landbrug die hen verbond.
Tegen het einde van het 4e millennium vGT verbouwden jager-verzamelaars gewassen, gedomesticeerde dieren en maakten gereedschappen zoals handbijlen en aardewerk. De bouw van grote stenen monumenten, zoals die gevonden in Stonehenge, begon in 3000 BCE. Er wordt gespeculeerd dat Keltische talen in Groot-Brittannië arriveerden met de instroom van de klokbekercultuur uit Centraal-Europa, die werd gedefinieerd door klokvormige vaten.
In de afgelopen 2000 jaar is Groot-Brittannië onderhevig geweest aan vele migraties. In de 1e eeuw CE vielen de Romeinen binnen en vestigden ze nederzettingen in het huidige Engeland en Wales. De Romeinen werden belegerd door aanvallen van lokale stammen, zoals de Schotten, Picten en Iceni.
Andere binnenvallende groepen, zoals de Angelsaksen, die rond de tijd van de val van het Romeinse Rijk aan de oostkust van Groot-Brittannië arriveerden, stuitten ook op weerstand van de vele lokale stammen. In de daaropvolgende 200 jaar verdeelden Angelsaksische krijgersheren de regio echter in grote Germaanse koninkrijken, assimileerden of verdringen ze Britse en Pictische inwoners, en roeiden ze de Romeinse cultuur uit.
Tegen de 7e eeuw CE werden christelijke kloosters gesticht en werd een verenigde Engelse taal gevormd. In de 8e en 9e eeuw plunderden Vikingen uit Scandinavië delen van de Britse kust en stichtten kolonies in het hedendaagse Schotland en Engeland.
In 843 CE verenigde Kenneth MacAlpin de Picten en de Schotten om de natie Alba te vormen, wat de Gaelic naam is voor Schotland, hoewel veel Schotse eilanden tot de jaren 1400 onder Scandinavische controle bleven. Welshe leiders in de 9e eeuw verenigden de koninkrijken van Gwynedd, Morgannwg en Powys en vochten tegen de Ierse bezetting van de regio, hoewel verdere pogingen om de regio te verenigen niet succesvol waren.
Het eerste Engelse koninkrijk werd gevormd aan het einde van de 9e eeuw toen Alfred de Grote de Vikingen versloeg in het hedendaagse Engeland. Binnen 200 jaar was het nieuw opgerichte Engelse koninkrijk verloren gegaan aan de binnenvallende Frans-Normandiërs onder leiding van Willem de Veroveraar. William’s soldaten werden beloond met land, titels en macht, en in Engeland en Wales werden Frans-Normandische heerschappij en cultuur opgelegd.
Sinds de Frans-Normandische verovering hebben de Engelse volkeren eeuwenlang gevochten om hun verloren rechten terug te krijgen. Ondanks talrijke opstanden tegen Frans-Normandische heersers en hun nakomelingen, viel heel Wales tegen de 13e eeuw CE onder de controle van de Engelse monarchie en maakt het vandaag de dag nog steeds deel uit van Groot-Brittannië. Schotse koningen voerden oorlog met de Frans-Normandiërs in Engeland en bleven vele jaren vechten tegen de Engelse bezetting totdat Stewart King James VI van Schotland de Engelse troon erfde en de twee naties verenigde in de 16e eeuw CE. Terwijl de basis voor veroveringen in Amerika werd gelegd met zijn voorganger koningin Elizabeth I, stichtte koning James I de eerste succesvolle Britse koloniën in Amerika in de 17e eeuw CE. Het Britse rijk zette zijn verovering voort en breidde zijn heerschappij en cultuur over de hele wereld uit, waarbij grote regio’s van Noord- en Zuid-Amerika, Afrika, Azië en Oceanië werden gekoloniseerd.
Mijn Autosomale DNA oorsprong
Ongeveer 40.000 jaar geleden werd een groot deel van Centraal-Europa bezet door jagers-verzamelaars van de Aurignacische cultuur die verschillende stenen messen, projectielpunten en andere gereedschappen van bot produceerden. Vanaf ongeveer 7.000 jaar geleden introduceerden groepen uit het Midden-Oosten landbouw en de praktijk van grootschalige collectieve begrafenissen samen met stenen architectuur, zoals de Carnac-stenen in Bretagne, Frankrijk.
Aan het einde van het 4e millennium v.Chr. arriveerden kolonisten uit de Pontische steppe in Centraal-Europa. Ze brachten een nieuwe sociale en economische orde waarin het paard: rijden centraal stond. Deze interactie beïnvloedde de vorming van de Corded Ware-cultuur in heel Europa, waarvan de aanwezigheid wordt gekenmerkt door aardewerk met touwachtige ontwerpen. De komst van deze Indo-Europese sprekers uit de Pontische steppe introduceerde taalfamilies zoals Germaans en Keltisch in gebieden van het huidige Duitsland en Frankrijk.
Vanaf 58 vGT voerden de Keltische en Germaanse stammen van Gallië, het huidige Frankrijk, oorlog met een binnenvallend Romeins rijk. Tegen 50 vGT was Rome zegevierend en integreerde Gallië in hun rijk. Toen de Romeinse macht afnam, vielen de Germaanse Goten en Vandaalstammen uit de onoverwonnen Magna Germania, nu het huidige Duitsland, de landen binnen die de Romeinen hadden verlaten. Toen de Romeinse macht in de regio was verdwenen, stortte Gallië zich in vele kleine staten waaruit de enige machtige staat van de Franken voortkwam.
De Franken waren een Germaans volk dat, terwijl ze zich over Gallië verspreidden, Gallo-Romeinse volkeren in hun jonge rijk integreerden. De Franken omarmden aspecten van de Gallo-Romeinse cultuur, zoals hun op het Latijn gebaseerde taal en het christendom. De Heilige Roomse keizer Karel de Grote werd een spilfiguur in de geschiedenis van West- en Centraal-Europa. Zijn steeds groter wordende rijk dat gebieden in heel Europa annexeerde, leidde ertoe dat hij de Heilige Roomse keizer werd genoemd. Als Heilige Roomse keizer streefde hij ernaar om de grootsheid van het West-Romeinse rijk in de 8e eeuw te doen herleven. Na de dood van de zoon van Karel de Grote, Lodewijk I, een generatie later, werd het Heilige Roomse Rijk echter verdeeld in drie koninkrijken: het West-Frankische, Oost-Frankische en Middenrijk. De Oost-Frankische en Midden-koninkrijken maakten uiteindelijk deel uit van een herboren Heilige Roomse Rijk, gecentreerd in het huidige Duitsland.
Tegen de 18e eeuw GT kwamen de Germaanse staten Oostenrijk en Pruisen naar voren als dominante krachten na de ontbinding van het tweede Heilige Roomse Rijk. Tegen de 19e eeuw hadden de Germaanse staten een confederatie gevormd die probeerde economische en culturele integratie, een voorloper van de moderne Duitse staat. In de westelijke divisies leidde de val van het Heilige Roomse Rijk tot de vorming van West-Francië, de voorloper van het koninkrijk Frankrijk.
Centralisatie van een Franse staat was de belangrijkste trend, maar tegen de jaren 1500 begon een periode van expansie. In de 16e eeuw veroverde het koninkrijk Frankrijk grote delen van Noord- en Zuid-Amerika. Het postrevolutionaire Frankrijk breidde zich in de eerste helft van de 19e eeuw onder keizer Napoleon Bonaparte opnieuw verder uit naar Centraal-Europa. Na zijn nederlaag richtte Frankrijk zijn aandacht op het veroveren van regio’s in West-Afrika en Zuidoost-Azië. Terwijl Duitsland, na de nationale eenwording in de jaren 1870, het imperialisme omarmde en binnen een paar jaar genoeg grondgebied in Afrika veroverde om het op twee na grootste rijk van de dag te worden. Tegenwoordig is Frankrijk een multi-etnische natie met veel van zijn inwoners afkomstig uit voormalige koloniën. In Duitsland hebben de nationale psyche en economie zichzelf herbouwd sinds de Tweede Wereldoorlog en de Koude Oorlog. Tegenwoordig speelt Duitsland een sleutelrol in de Europese Unie. De geschiedenis van het kolonialisme en de vele verdeeldheid en eenwording in Centraal-Europa roept de eeuwige vraag op wat het betekent om Frans en Duits te zijn.
Mijn Autosomale DNA oorsprong
Toen de ijskappen zich terugtrokken tegen het einde van de laatste ijstijd in Europa, trokken jager-verzamelaars ongeveer 11.7000 jaar geleden de zuidelijke regio van Scandinavië binnen. Scandinavië was een van de laatste plaatsen in Europa die zich opnieuw vestigden. Groepen jagers-verzamelaars die uit continentaal Europa kwamen, vormden een cultuur die bekend stond om hun ontpit aardewerk.
Ongeveer 6000 jaar geleden vestigden neolithische boeren uit Zuid-Europa nederzettingen in heel Scandinavië. Neolithische boeren bestonden vele honderden jaren naast jager-verzamelaars; echter, uiteindelijk domineerden landbouwgroepen de regio. Vanaf 3000 vGT verspreidde de Centraal-Europese cultuur van draadgebonden artikelen zich naar Zuid-Scandinavië, met hun Indo-Europese talen mee. De Indo-Europese taal vertakt zich in vele talen, zoals het Proto-Germaans, die zich over dit gebied verspreidden.
Romeinse historici maken weinig verwijzingen naar de volkeren van Scandinavië, aangezien het Romeinse rijk, op zijn hoogtepunt in 117 GT, net ten zuiden van Scandinavië bereikte. Archeologische vindplaatsen tonen echter aan dat de Scandinavische regio bestond uit georganiseerde staatsachtige groepen met uitgebreide handelsnetwerken naar Centraal-Europa.
De vroegst bewaarde proto-Noorse geschriften in de vorm van runestones verschijnen rond de 4e eeuw. De meest opvallende uitbreiding van de Scandinavische volkeren vond plaats tussen de 9e en 11e eeuw CE, die plaatsvond tijdens het Vikingtijdperk toen oude Noorse volkeren zich vestigden of delen van Noord-West-Europa en Oost-Europa plunderden. Met name eilanden in de Noord-Atlantische Oceaan, zoals IJsland, Groenland en de Faeröer, werden ontdekt door oude Noorse kolonisten. De IJslandse ontdekkingsreiziger Leif Erikson vond en vestigde ook een kortstondige nederzetting in Newfoundland.
Verschillende koninkrijken hebben in heel Scandinavië verbintenissen met elkaar tot stand gebracht. De drie Scandinavische koninkrijken Noorwegen, Denemarken en Zweden werden in 1387 samengevoegd als gevolg van de Kalmar-unie onder koningin Margaret I van Denemarken. Na de afscheiding van Zweden van de Kalmar-unie in 1397 hebben de Scandinavische landen door de eeuwen heen meerdere oorlogen tegen elkaar gevoerd. De controle over de verschillende naties wisselde vele malen van eigenaar en Zweden stond op en viel als een Noord-Europese macht. Zweden had Finland geregeerd sinds de Tweede Zweedse Kruistocht in de 13e eeuw, en in 1809 werden ze gedwongen het gebied over te geven aan Rusland na de Finse Oorlog. Na de Napoleontische oorlogen gingen de vakbonden van Denemarken en Noorwegen uit elkaar, en Noorwegen en Zweden vormden een unie tot 1905. Na de Tweede Wereldoorlog ontwikkelden de Scandinavische landen samen met Finland het Scandinavische model, dat de nadruk op openbaar welzijn wil combineren met vrijemarktkapitalisme .
Percentages Autosomaal DNA dat ik nog bij me draag
Jagers-verzamelaars, vroege boeren en indringers uit het metaaltijdperk.
Het klimaat tijdens het Pleistoceen (2,6 miljoen – 11.700 YA) schommelde tussen perioden van ijstijd (of ijstijden) en perioden van opwarming, waarbij gletsjers zich zouden terugtrekken. Het is in dit tijdperk dat de moderne mens ongeveer 45.000 jaar geleden naar het Europese continent migreerde.
Deze Anatomisch Moderne Mensen (AMH) waren georganiseerd in groepen waarvan de bestaansstrategie afhankelijk was van het verzamelen van lokale hulpbronnen en het jagen op grote kuddedieren terwijl ze langs hun migratieroutes reisden. Daarom worden deze oude volkeren jager-verzamelaars genoemd. De timing van de AMH-migratie naar Europa komt toevallig overeen met een opwarmingstrend op het Europese continent, een tijd waarin gletsjers zich terugtrokken en grote kuddedieren zich uitbreidden naar nieuw beschikbare graslanden.
Bewijs van bewoning van jager-verzamelaars is gevonden op het hele Europese continent, van Spanje bij de La Brana-grot tot Loschbour, Luxemburg en Motala, Zweden. De individuen die gevonden zijn op de locaties in Loschbour en Motala hebben mitochondriale U5 of U2 haplogroepen, wat typerend is voor Hunter-Gatherers in Europa en Y-chromosoom haplogroep I. Deze bevindingen suggereren dat deze respectievelijk maternale en paternale overgeërfde haplogroepen aanwezig waren in de populatie voordat de landbouwbevolking de overhand kreeg in het gebied.
Op basis van het DNA-bewijs dat op deze drie locaties is verzameld, kunnen wetenschappers overlevende genetische overeenkomsten identificeren tussen de huidige Noord-Europese populaties en de eerste AMH-jager-verzamelaars in Europa. Het signaal van genetische uitwisseling tussen de huidige populaties en vroege jager-verzamelaars begint echter zwakker te worden naarmate men verder naar het zuiden in Europa trekt. De overlevingsstrategie van jager-verzamelaars domineerde duizenden jaren het landschap van het Europese continent totdat populaties die afhankelijk waren van landbouw en veeteelt naar het gebied migreerden tijdens het midden tot laat-neolithicum, ongeveer 8.000-7.000 jaar geleden.
Jagers-verzamelaars, vroege boeren en indringers uit het metaaltijdperk.
Ongeveer 8.000-7.000 jaar geleden, na de laatste ijstijd (ijstijd), begonnen moderne menselijke landbouwpopulaties vanuit het Nabije Oosten naar het Europese continent te migreren. Deze migratie markeerde het begin van het Neolithicum in Europa. Het Neolithicum, of het Nieuwe Steentijdperk, wordt toepasselijk genoemd omdat het volgde op het Paleolithicum, of het Oude Steentijdperk.
Gereedschapsmakers tijdens het Neolithicum hadden de rudimentaire “standaard” van gereedschappen die tijdens het paleolithische tijdperk werden gevonden verbeterd en maakten nu gespecialiseerde stenen werktuigen die zelfs bewijzen dat ze gepolijst en herwerkt waren. Het neolithische tijdperk is uniek omdat het het eerste tijdperk is waarin de moderne mens een meer sedentaire levensstijl beoefende, aangezien hun levensonderhoudsstrategieën meer afhankelijk waren van stationaire landbouw en veeteelt, wat de opkomst van ambachtelijke praktijken zoals het maken van aardewerk mogelijk maakte.
Aangenomen wordt dat landbouwgemeenschappen via routes langs Anatolië naar het Europese continent zijn gemigreerd en daarbij de gematigde weerspatronen van de Middellandse Zee hebben gevolgd. Van deze landbouwgroepen is bekend dat ze bevolkte gebieden hebben die zich uitstrekken van het moderne Hongarije, Duitsland en het westen tot aan Spanje.
Overblijfselen van de unieke aardewerkstijlen en begrafenispraktijken van deze boerengemeenschappen zijn te vinden in deze regio’s en kunnen gedeeltelijk worden toegeschreven aan ambachtslieden uit de trechterbeker- en lineaire aardewerkculturen. Ötzi (de Tiroler ijsman), de goed bewaarde natuurlijke mummie die in de Alpen aan de Italiaans-Oostenrijkse grens werd gevonden en die rond 3.300 v.Chr. leefde, zou zelfs tot een soortgelijke landbouwcultuur hebben behoord. Er was echter niet genoeg bewijs bij hem gevonden om nauwkeurig te suggereren tot welke cultuur hij behoorde.
Hoewel de landbouwpopulaties verspreid waren over het Europese continent, vertonen ze allemaal duidelijk bewijs van nauwe genetische verwantschap. Er zijn aanwijzingen dat deze boerenvolkeren nog geen tolerantie voor lactose in hoge frequenties droegen (zoals de Yamnaya-volkeren uit de latere bronstijd dat wel deden); ze droegen echter wel een speekselamylase-gen, waardoor ze mogelijk zetmeel efficiënter konden afbreken dan hun voorouders van jager-verzamelaars.
Verdere DNA-analyse heeft aangetoond dat de Y-chromosoom haplogroep G2a en mitochondriale haplogroep N1a vaak werden gevonden op het Europese continent tijdens het vroege neolithische tijdperk.
Jagers-verzamelaars, vroege boeren en indringers uit het metaaltijdperk.
Na het Neolithicum (Nieuwe Steentijd) wordt de Bronstijd (3.000-1.000 BCE) gedefinieerd door een verdere iteratie in de technologie voor het maken van gereedschappen. Verbetering van de stenen werktuigen uit het paleolithische en neolithische tijdperk, leunden gereedschapmakers uit de vroege bronstijd zwaar op het gebruik van koperen werktuigen, waarbij later in het tijdperk andere metalen zoals brons en tin werden verwerkt.
De derde grote migratiegolf naar het Europese continent bestaat uit volkeren uit deze bronstijd; specifiek, nomadische hoedende culturen uit de Euraziatische steppen ten noorden van de Zwarte Zee. Deze migranten waren nauw verwant aan de mensen in het gebied van de Zwarte Zee dat bekend staat als de Yamnaya.
Deze migratie van nomaden uit de Bronstijd naar de gematigde streken verder naar het westen veranderde de cultuur en het leven op het Europese continent op tal van manieren. Niet alleen brachten de mensen van de Yamnaya-cultuur hun gedomesticeerde paarden, wielvoertuigen en metalen gereedschap mee; ze worden ook gecrediteerd voor het aanbrengen van veranderingen in de sociale en genetische samenstelling van de regio. Tegen 2.800 v.Chr. ontstonden in een groot deel van West- en Centraal-Europa bewijzen van nieuwe culturen uit de Bronstijd, zoals de Bell Beaker en Corded War. In het oosten rond de Oeral ontstond een groep die de Sintashta wordt genoemd en zich ten oosten van de Kaspische Zee uitbreidde en ongeveer 4.000 jaar geleden strijdwagens en getrainde paarden met zich meebracht.
Deze nieuwe culturen ontstonden door vermenging tussen de lokale Europese landbouwculturen en de nieuw aangekomen Yamnaya-volkeren. Onderzoek naar de invloed die de Yamnaya-cultuur op het Europese continent had, heeft ook eerder bestaande taalkundige theorieën over de oorsprong van de Indo-Europese taal op de proef gesteld. Eerdere paradigma’s voerden aan dat de Indo-Europese talen afkomstig waren van bevolkingsgroepen uit Anatolië; het huidige onderzoek naar de Yamnaya-culturen heeft echter een paradigmaverschuiving veroorzaakt en taalkundigen beweren nu dat de Indo-Europese talen geworteld zijn in de Yamnaya-volkeren.
Tegen de bronstijd kreeg de Y-chromosoom haplogroep R1b snel dominantie in West-Europa (zoals we vandaag zien) met hoge frequenties van individuen die tot de M269-subclade behoren. Oud DNA-bewijs ondersteunt de hypothese dat de R1b op het vasteland van Europa werd geïntroduceerd door de indringers uit de Bronstijd die uit het Zwarte Zeegebied kwamen. Verder DNA-bewijs suggereert dat een lactosetolerantie afkomstig is van de Yamnaya of een andere nauw verbonden steppegroep. De huidige populaties in Noord-Europa vertonen doorgaans een hogere frequentie van verwantschap met Yamnaya-populaties, evenals eerdere populaties van West-Europese jager-verzamelaarsgemeenschappen.
Mijn Y-DNA
Uit Afrika migratie van mijn Haplogroup I-FGC15105
Dit is waar mijn directe vaderlijke haplogroep I-FGC151505 tegenwoordig het meest wordt gevonden.
Het Y-DNA-chromosoom wordt doorgegeven van vader op zoon en blijft grotendeels ongewijzigd van generatie op generatie, met uitzondering van kleine traceerbare veranderingen van tijd tot tijd. Door deze kleine verschillen in testresultaten met hoge dekking te vergelijken, kunnen we een grote stamboom van de mensheid reconstrueren waarin alle Y-chromosomen teruggaan naar een enkele gemeenschappelijke voorouder die honderdduizenden jaren geleden leefde.
- Mijn Y-DNA Terminal SNP is I-FGC15105, subgroep van I-FGC15109, wat een subgroep is van haplogroep I-M223, die weer een subgroep is van I-M170.
- Ouderdom van I-FGC15105: ± 2800 jaar BCE.
Regio: Sardinië en de Balkan; een van de eerste haplogroepen in Europa samen met haplogroep G.
Haplogroep I-FGC15105 vertegenwoordigt een man die naar schatting ongeveer 2.800 jaar geleden is geboren, plus of min 500 jaar. Dat komt overeen met ongeveer 750 BCE met een waarschijnlijkheid van 95% dat hij tussen 1257 en 296 BCE is geboren.
De vaderlijke lijn van I-FGC15105 vertakt zich ongeveer 2.900 jaar geleden van I-FGC15109 en de rest van de mensheid, plus of min 500 jaar. Hij is de meest recente gemeenschappelijke voorouder van ten minste 4 geslachten bekend als I-BY18, I-BY3802 en I-FGC15105.
Er zijn 116 DNA-test-bevestigde afstammelingen, en ze hebben gespecificeerd dat hun directe vaderlijke oorsprong uit Engeland, Ierland, Denemarken, de Verenigde Staten en 11 andere landen komt.
Opmerkelijke Y-DNA connecties
- De opmerkelijke Y-DNA haplogroep connecties zijn gebaseerd op directe DNA-tests of afgeleid van het testen van familieleden en moeten als leuke feiten worden beschouwd.
Ja, Ja … leuk, maar onthoud dat DNA niet liegt, DNA liegt nooit, dus het zijn echte feiten!
Mayflower in de haven van Plymouth door William Halsall (1882). Dit schilderij bevindt zich in het Pilgrim Hall Museum, Plymouth, Massachusetts.
Francis Cooke (I-FGC57464) en ik (I-FGC15105) delen een gemeenschappelijke voorouder van vaderskant (I-FGC15105) die rond 750 BCE (2.800 jaar geleden) leefde.
Francis Cooke werd geboren omstreeks 1583. Zijn afkomst is niet ontdekt, maar het is waarschijnlijk dat hij in Engeland werd geboren, misschien uit de gebieden van Canterbury of Norwich.
Hij trouwde met Hester le Mahieu op 20 juli 1603 in Leiden, Holland; ze was een Franse Waals wiens ouders aanvankelijk waren gevlucht naar Canterbury, Engeland; ze vertrok ergens voor 1603 naar Leiden.
Het huwelijk van Francis Cooke en Hester le Mahieu vond plaats in Leiden, Holland, zes jaar voordat de Pilgrim Church daar zijn intrek nam, dus hij woonde daar lang voor hun aankomst en moet hen daarna hebben ontmoet en zich bij hen hebben gevoegd.
Wat Franciscus in de eerste plaats naar Nederland bracht, is onbekend: de religieuze vervolging van protestanten in Engeland begon pas echt nadat King James in 1604 aan de macht kwam. In 1606 verlieten de Cookes Leiden en gingen naar Norwich, Co. Norfolk, een tijdlang (om welke reden is niet bekend), maar keerde terug om hun eerste zoon, John, te laten dopen in de Franse kerk in Leiden, ergens tussen januari en maart 1607. In Nederland nam Cooke het beroep van wol over -kammen.
Francis, en zijn oudste zoon John, kwamen in 1620 op de Mayflower naar Plymouth. Hij liet zijn vrouw Hester en zijn andere kinderen Jane, Jacob, Elizabeth en Hester achter. Nadat de kolonie was gesticht en beter ingeburgerd, liet hij zijn vrouw en kinderen komen, en zij kwamen in 1623 naar Plymouth aan boord van het schip Anne.
Francis leefde zijn leven in Plymouth. Hoewel hij zich vrij onopvallend hield, zat hij in een aantal kleine commissies, zoals de commissie voor de aanleg van de snelwegen, en ontving hij enkele kleine benoemingen van de rechtbank om land te onderzoeken. Hij was een aantal keren jurylid en zat in de jury van de lijkschouwer die het lichaam onderzocht van Martha Bishop, de 4-jarige dochter die werd vermoord door haar moeder Alice. Hij ontving een aantal bescheiden landtoelagen op verschillende momenten in zijn leven.
Volgens Bradford, die in 1651 schreef: “Francis Cooke leeft nog steeds, een zeer oude man, en heeft de kinderen van zijn kinderen kinderen zien krijgen; nadat zijn vrouw kwam (met andere van zijn kinderen), leeft hij nog steeds door zij zijn allemaal getrouwd en hebben 5 kinderen, dus hun inkomen is 8. En zijn zoon John, die met hem is meegekomen, is getrouwd en heeft nog 4 kinderen in leven.”
Cook stierf in 1663 en wordt begraven op Burial Hill in Plymouth. Zijn landgoedinventaris bevatte schapen, schapenscharen en wol. Zijn vrouw Hester overleefde hem met minstens drie jaar en misschien langer.
- Informatie afkomstig van het Mayflower Project, WikiTree en Wikipedia.
Bill Gates during the Munich Security Conference 2017.
Bill Gates (I-BY189611) en ik (I-FGC15105) en delen een gemeenschappelijke voorouder van vaderskant (I-FGC15071) die rond 7700 BCE (9.700 jaar geleden) leefde.
William Henry Gates III (geboren 28 oktober 1955) is een Amerikaanse zakenmagnaat, softwareontwikkelaar, investeerder, auteur en filantroop. Hij is mede-oprichter van Microsoft, samen met zijn overleden jeugdvriend Paul Allen.[ Tijdens zijn carrière bij Microsoft bekleedde Gates de functies van voorzitter, chief executive officer (CEO), president en chief software architect, terwijl hij ook de grootste individuele aandeelhouder tot mei 2014. Hij was een belangrijke ondernemer van de microcomputerrevolutie van de jaren 70 en 80.
Gates is geboren en getogen in Seattle, Washington. In 1975 richtte hij samen met Allen Microsoft op in Albuquerque, New Mexico. Het werd ‘s werelds grootste bedrijf voor personal computersoftware. Gates leidde het bedrijf als voorzitter en CEO tot hij in januari 2000 aftrad als CEO, opgevolgd door Steve Ballmer, maar hij bleef voorzitter van de raad van bestuur en werd chief software architect. Eind jaren negentig werd hij bekritiseerd vanwege zijn zakelijke tactieken, die als concurrentieverstorend werden beschouwd. Deze mening is bevestigd door tal van rechterlijke uitspraken.
In juni 2008 stapte Gates over naar een parttime functie bij Microsoft en fulltime bij de Bill & Melinda Gates Foundation, de particuliere liefdadigheidsstichting die hij en zijn toenmalige vrouw Melinda Gates in 2000 oprichtten. Hij trad af als voorzitter van de raad van bestuur van Microsoft in februari 2014 en nam een nieuwe functie aan als technologieadviseur om de nieuw benoemde CEO Satya Nadella te ondersteunen. In maart 2020 verliet Gates zijn bestuursfuncties bij Microsoft en Berkshire Hathaway om zich te concentreren op zijn filantropische inspanningen op het gebied van klimaatverandering, wereldwijde gezondheid en ontwikkeling, en onderwijs.
Zijn gedetailleerde haplogroep werd bepaald door Big Y-testen van familieleden in het Gates Surname Project.
- Biografische informatie afkomstig van Wikipedia en genealogische informatie van WikiTree.
- Foto van Bil gates: Wikipedia , Creative Commons Attribution 3.0 Germany
Luther as a friar, with tonsure
Martin Luther (I-FT80992) en ik (I-FGC15105) delen een gemeenschappelijke voorouder van vaderskant (I-L460) die rond 19.000 BCE (21.000 jaar geleden) leefde.
Dominee Maarten Luther werd geboren in Eisleben, land van Mansfeld in het Heilige Roomse Rijk. Als een opmerkelijke Duitse theoloog, priester, auteur en hymneschrijver was Maarten Luther een van de meest invloedrijke en belangrijke religieuze figuren van zijn tijd. Zijn bijdragen als schrijver en leraar zorgden voor de scheiding van het westerse christendom in protestanten en katholieken. Een van zijn beroemdste werken, The Ninety-five Theses (1517), pleit tegen de “verkoop van aflaten” of de praktijk om de kerk te betalen in ruil voor vergeving van zonden van God. Dit radicale document ontstak de eerste vonk die leidde tot de protestantse reformatie.
Met de uitvinding van de boekdrukkunst werd het werk van Luther algemeen beschikbaar en bereikte het verre publiek. Luther was een groot voorstander van het vertalen van de Bijbel in de gewone volkstaal van die tijd, aangezien normaal gesproken alleen priesters de Latijnse geschreven Bijbel konden lezen. Hij werkte aan het vertalen van de Bijbel van het Latijn naar het Duits en publiceerde de vertaling van het Nieuwe Testament in 1522 en de volledige Lutherbijbel in 1534.
De oprichting van de Lutherse Kerk kwam tot bloei met Luthers breuk met Rome, die in 1530 onder zijn goedkeuring door Philipp Melanchthon tot stand werd gebracht. .
- Afkomstig van Wikipedia, Encyclopedia Britannica, WikiTree, Geni en het Luther DNA Project.
Mayflower in de haven van Plymouth door William Halsall (1882). Dit schilderij bevindt zich in het Pilgrim Hall Museum, Plymouth, Massachusetts.
Henry Samson (I-FTB708) en ik (I-FGC15105) delen een gemeenschappelijke vaderlijke voorouder (I-CTS616) die rond 8200 BCE (10.000 jaar geleden) leefde.
Henry Samson (1603-1685) werd in januari 1604 in Henlow, Bedford, Engeland gedoopt. Henry was waarschijnlijk een separatist. Hij werd gevonden in Leiden, Nederland, bij zijn oom, Edward Tilley, een wever. Henry kan een leerling zijn geweest. Hij was geen wees, aangezien hij werd vermeld in het testament van zijn vader uit 1638 in Engeland.
Henry Samson (1603-1685) werd in januari 1604 in Henlow, Bedford, Engeland gedoopt. Henry was waarschijnlijk een separatist. Hij werd gevonden in Leiden, Nederland, bij zijn oom, Edward Tilley, een wever. Henry kan een leerling zijn geweest. Hij was geen wees, aangezien hij werd vermeld in het testament van zijn vader uit 1638 in Engeland.
In Leiden ging in 1620 Henry aan boord van de Speedwell. Tegenwoordig markeert een standbeeld de exacte locatie aan een gracht.
De Speedwell zou de Mayflower ontmoeten in Southampton, Engeland, waar beide schepen zouden doorgaan over de Atlantische Oceaan. De Speedwell ontwikkelde echter lekken en alle Pilgrims zeilden op de krappe Mayflower.
Henry reisde als lid van de familie Edward Tilley, maar zowel Tilley als zijn vrouw stierven tijdens de eerste winter. Samson, nog in zijn tienerjaren, woonde ooit in de huishoudens van respectievelijk Edward Winslow en William Brewster.
Als volwassene werd Henry landmeter en diende als agent in Duxbury, waar hij stierf in december 1684.
- Informatie afkomstig van WikiTree, Wikipedia en het Mayflower DNA Project.
Oliver Winchester c. 1847
Oliver Winchester (I-BY186305) en ik (I-FGC15105) delen een gemeenschappelijke vaderlijke voorouder (I-L460) die rond 19.000 BCE (21.000 jaar geleden) leefde.
Oliver Winchester was de luitenant-gouverneur van Connecticut en de oprichter van de Winchester Repeating Arms Company.
In 1855 verwierf Winchester een financieel falende divisie van Smith & Wesson.
Winchester en een briljante ingenieur waren in staat om het verontruste vuurwapen opnieuw te ontwerpen, zodat het kon worden gebruikt voor zijn pas opnieuw ontworpen patronen. Door deze verbetering van het geweer plus nieuwe patronen kon het bedrijf van Winchester op de voorgrond treden. Het eerste Winchester-geweer werd de “Yellow Boy” genoemd en was het model 1866-geweer. Toenemende populariteit leidde ertoe dat het geweer de reputatie kreeg ‘het geweer dat het Westen won’.
Oliver Winchester zette ook politiek in en diende als luitenant-gouverneur van Connecticut van 1866 tot 1867. Na zijn dood in 1880 erfde zijn zoon William Wirt Winchester het geweerbedrijf en stierf kort daarna.
William’s weduwe was Sarah Winchester van het Winchester Mystery House in San Jose, Californië.
- Afkomstig van WikiTree, Wikipedia en het Winchester DNA Project.
Ralph Waldo Emerson door Josiah Johnson Hawes, 1857.
Ralph Waldo Emerson (I-BY27818) en ik (I-FGC15105) delen een gemeenschappelijke voorouder in vaderlijke lijn (I-CTS616) die rond 8200 BCE (10.2000 jaar geleden) leefde.
Ralph Waldo Emerson, dichter, docent, filosoof, abolitionist en productief essayist, werd geboren in Boston, Massachusetts. Hij was de zoon van Ruth Haskins en ds. William Emerson, een unitaire predikant. Emerson, afgestudeerd aan de Harvard Divinity School, was een fervent filosoof en verdiepte zich in onderwerpen rond individualisme, natuur, goddelijkheid en cultuur. Hij had een uitgesproken mening over veel problemen van de 19e eeuw, waaronder het kwaad van de slavernij, en deelde zijn mening op grote schaal in lezingen en tijdschriften.
Emerson leidde de transcendentalistische beweging in het midden van de 19e eeuw, die destijds als radicaal werd beschouwd, met als kernprincipe de goedheid van mensen en de natuur. Hij geloofde dat alle dingen met God verbonden zijn, en daarom zijn alle dingen goddelijk. Ralphs ideeën over zelfredzaamheid, gedachtestroom en transparantie staan vandaag de dag nog volop in de schijnwerpers. Emerson wordt gecrediteerd met de uitdrukking: “Bouw een betere muizenval, en de wereld zal een pad naar je deur slaan.”
Emerson stierf in 1882 en wordt begraven in Concord, Massachusetts. De erfenis van Ralph Waldo Emerson leeft nog steeds voort. Hij wordt algemeen beschouwd als de meest invloedrijke medewerker van de 19e eeuw, en een hoogleraarschap wordt naar hem vernoemd aan de Harvard Divinity School, samen met een gebouw. Daarnaast wordt jaarlijks de Ralph Waldo Emerson Prijs uitgereikt aan middelbare scholieren voor essays over historische onderwerpen.
- Informatie afkomstig van WikiTree en Wikipedia
Dit portret werd voor het eerst gepubliceerd in 1885 en zou een afbeelding van Standish uit 1625 zijn, hoewel de authenticiteit nooit is bewezen.
Myles Standish (I-FT276480) en ik (I-FGC15105) en delen een gemeenschappelijke vaderlijke voorouder (I-P214) die rond 15.000 BCE (17.000 jaar geleden) leefde.
Myles Standish (ca. 1584-1656) was een Engelse militaire officier die door de Separatisten was ingehuurd als militair adviseur voor de Plymouth Colony.
De familie Standish woonde in Chorley, Lancashire, waar de Standish Pew nog steeds in de St. Laurence Church staat. Myles woonde echter in 1620 met zijn vrouw in Leiden, waar hij mogelijk in verband werd gebracht met de Engelse andersdenkenden die de Pilgrims zouden worden.
Myles voer met de Pilgrims op de Mayflower en nam de eerste groep mee aan wal om een geschikte vestigingsplaats te vinden. Hij werd kort na aankomst geïnstalleerd als de militiecommandant van de Plymouth Colony, een positie die hij zijn leven lang behield. Standish, met een vurig humeur, stond bekend om zijn preventieve militaire aanvallen, die ten minste twee brute aanvallen op de indianen leidden.
In 1621 redde Standish de kolonie echter van een bloedbad met de inheemse bondgenoot Hobbamock die de kolonisten waarschuwde voor een op handen zijnde inval. Standish en Hobbamock leidden in plaats daarvan een aanval tegen de Nemasket. In 1635, na een militaire blunder, bleef hij in een adviserende hoedanigheid, maar was niet langer een actieve commandant.
In latere jaren woonde Standish op een boerderij in Duxbury, waar hij in 1656 stierf. Hij werd begraven in de Duxbury Old Burying Ground, nu bekend als de Myles Standish Cemetery.
- Informatie afkomstig van WikiTree, Wikipedia en het Mayflower DNA Project. Standish kerkbank foto met dank aan Roberta Estes.
Roosevelt ondertekende in 1935 de levensveranderende wet op de sociale zekerheid.
Franklin Delano Roosevelt (I-BY213758) en ik (I-FGC15105) delen een gemeenschappelijke voorouder van vaderszijde (I-M170) die rond 25.000 BCE (27.000 jaar geleden) leefde.
Franklin Delano Roosevelt (aangeduid als ‘FDR’) werd geboren in Hyde Park, New York als zoon van James Roosevelt I en Sara Ann Delano die 6e neven waren. Na Harvard University en Columbia Law School te hebben gevolgd, werkte Franklin bij het advocatenkantoor Carter Ledyard & Milburn in hun maritieme juridische afdeling.
In 1921 werd Franklin ziek en kreeg de diagnose polio, waardoor hij vanaf zijn middel verlamd raakte. Zijn toestand deed weinig om zijn gedrevenheid en ambitie een halt toe te roepen. Roosevelt diende als senator van de staat New York en als adjunct-secretaris van de marine, was een vice-presidentskandidaat en was de gouverneur van de staat New York. Hij diende als president van de Verenigde Staten vanaf 1933 voor 3 opeenvolgende termijnen, waarmee hij de enige president in de Verenigde Staten was die dit ooit deed.
Zijn eerste presidentiële termijn was tijdens de Grote Depressie, en zijn ingrijpende programma’s waarnaar vaak wordt verwezen als ‘New Deals’, hielpen Amerikanen die door de marktcrash waren getroffen, verlichting te bieden.
FDR gebruikte vaak radio “Fireside Chats” om met de natie te communiceren en was de eerste Amerikaanse president die op de televisie werd uitgezonden.
Roosevelt won de herverkiezing voor een vierde termijn in 1944, maar stierf minder dan 3 maanden na dit voorzitterschap.
- Informatie afkomstig van WikiTree en Wikipedia.
The Fall of the Alamo door Robert Jenkins Onderdonk toont Davy Crockett die met zijn geweer zwaait naar Mexicaanse troepen die de zuidelijke poort van de missie hebben doorbroken.
Davy Crockett (I-Y32632) en ik (I-FGC15105) delen een gemeenschappelijke voorouder van vaderskant (I-CTS616) die rond 8200 BCE(10.000 jaar geleden) leefde.
David “Davy” Crockett was een Amerikaanse volksheld, frontiersman, soldaat en politicus. Hij wordt gewoonlijk de ‘koning van de wilde grens’ genoemd. Hij vertegenwoordigde Tennessee in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden en diende in de revolutie van Texas.
Nadat hij in 1835 nipt een verkiezing verloor, vertrok hij naar Texas. Begin 1836 tekende hij een eed aan de Voorlopige Regering van Texas voor zes maanden en bood hij zich vrijwillig aan om mee te doen aan de Texas Revolution. Zijn eerste en laatste slag was de Slag om de Alamo.
Hij wordt geciteerd als te hebben gezegd: “Ik vertelde de mensen van mijn district dat ik hen zo trouw zou dienen als ik had gedaan, maar als dat niet het geval was, zouden ze naar de hel gaan en zou ik naar Texas gaan.”
Zijn haplogroep werd ontdekt door Big Y-testen van familieleden in het Crockett Group Project.
- Biografische informatie afkomstig van Wikipedia.
Custer, helemaal rechts, was met president Lincoln in de slag bij Antietam in 1862.
George Armstrong Custer (I-FTA17261) en ik (I-FGC15105) delen een gemeenschappelijke vaderlijke voorouder (I-CTS616) die rond 8200 BCE (10.000 jaar geleden) leefde.
George Armstrong Custer (5 december 1839 – 25 juni 1876) was een Amerikaanse legerofficier en cavaleriecommandant in de Amerikaanse Burgeroorlog en de American Indian Wars.
Custer studeerde in 1861 af aan West Point aan de onderkant van zijn klas, maar aangezien de burgeroorlog net begon, was er onmiddellijk vraag naar getrainde officieren. Hij werkte nauw samen met generaal George B. McClellan en de toekomstige generaal Alfred Pleasonton, die beiden zijn kwaliteiten als cavalerieleider erkenden, en hij werd op 23-jarige leeftijd gepromoveerd tot brigadegeneraal van vrijwilligers. Slechts een paar dagen na zijn promotie vocht hij in de Slag bij Gettysburg, waar hij het bevel voerde over de Michigan Cavalry Brigade en ondanks dat hij in de minderheid was, versloeg hij J.E.B. Stuart’s aanval op wat nu bekend staat als het East Cavalry Field.
In 1864 diende hij in de Overland-campagne en in het leger van Philip Sheridan in de Shenandoah-vallei, waarbij hij Jubal Early versloeg bij Cedar Creek. Zijn divisie blokkeerde de laatste terugtocht van het leger van Noord-Virginia en ontving de eerste vlag van wapenstilstand van de Zuidelijken. Hij was aanwezig bij de overgave van Robert E. Lee aan Ulysses S. Grant in Appomattox Court House, Virginia.
Na de oorlog werd hij aangesteld als luitenant-kolonel in het reguliere leger en werd hij naar het westen gestuurd om te vechten in de Indiase oorlogen. Op 25 juni 1876, terwijl hij het 7th Cavalry Regiment leidde in de Battle of the Little Bighorn in Montana Territory tegen een coalitie van inheemse Amerikaanse stammen, werd hij gedood samen met elke soldaat van de vijf compagnieën die hij leidde nadat hij het regiment in drie bataljons had opgesplitst. . Deze actie werd geromantiseerd als “Custer’s Last Stand”.
Zijn dramatische einde was net zo controversieel als de rest van zijn carrière, en de reactie op zijn leven en carrière blijft diep verdeeld. Zijn legende was deels door hemzelf verzonnen door zijn uitgebreide journalistiek, en misschien meer door de energieke lobby van zijn vrouw Elizabeth Bacon “Libbie” Custer gedurende haar lange weduwschap. Thomas Jefferson stierf op de verjaardag van de Amerikaanse onafhankelijkheid. Historici hebben hem over het algemeen gerangschikt als een bovengemiddelde president.
- Informatie afkomstig van Wikipedia, HistoryNet, Smithsonian Magazine en Wikitree.
The Capture of the Hessians in Trenton, 26 december 1776, door John Trumbull, met rechts Kapitein William Washington met een gewonde hand en Lt. Monroe, zwaar gewond en geholpen door Dr. John Riker, links van het midden, achter de dodelijk gewonde Hessische kolonel Johann Gottlieb Rall. Rall wordt geholpen door de Amerikaanse majoor William Stephens SmithT.
James Monroe (I-FT339764) en ik (I-FGC15105) delen een gemeenschappelijke voorouder (I-L460) die rond 19.000 BCE (21.000 jaar geleden) leefde.
James Monroe (28 april 1758 – 4 juli 1831) was een Amerikaanse staatsman, advocaat, diplomaat en Founding Father die van 1817 tot 1825 de vijfde president van de Verenigde Staten was. Een lid van de Democratisch-Republikeinse Partij, Monroe was de laatste president van de Virginia-dynastie en de Republikeinse Generatie; zijn presidentschap viel samen met het tijdperk van goede gevoelens, waarmee het First Party System-tijdperk van de Amerikaanse politiek werd afgesloten.
Hij is misschien het best bekend voor het uitvaardigen van de Monroe-doctrine, een beleid van verzet tegen het Europese kolonialisme in Amerika, terwijl het effectief de Amerikaanse dominantie, het rijk en de hegemonie op het halfrond bevestigt. Hij diende ook als gouverneur van Virginia, een lid van de Senaat van de Verenigde Staten, de Amerikaanse ambassadeur in Frankrijk en Groot-Brittannië, de zevende minister van Buitenlandse Zaken en de achtste minister van Oorlog.
Geboren in een familie van slavenhouders in Westmoreland County, Virginia, diende Monroe in het Continentale Leger tijdens de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog. Nadat hij van 1780 tot 1783 rechten had gestudeerd onder Thomas Jefferson, diende hij als afgevaardigde in het Continentale Congres. Als afgevaardigde van de Virginia Ratifying Convention verzette Monroe zich tegen de ratificatie van de Amerikaanse grondwet. In 1790 won hij de verkiezingen voor de Senaat, waar hij een leider werd van de Democratisch-Republikeinse Partij. Hij verliet de Senaat in 1794 om als ambassadeur van president George Washington in Frankrijk te dienen, maar werd in 1796 door Washington teruggeroepen. Monroe won de verkiezing tot gouverneur van Virginia in 1799 en steunde krachtig Jeffersons kandidatuur bij de presidentsverkiezingen van 1800.
James Monroe bekleedde vervolgens verschillende functies, waaronder gouverneur van Virginia, senator van Virginia, minister van Buitenlandse Zaken, minister van oorlog en Amerikaanse ambassadeur in het VK en Frankrijk. In 1817 werd Monroe de 5e president van de VS.
- Biografische informatie afkomstig van WikiTree en Wikipedia.
Clan Munro (I-Y12073) en ik (I-FGC15105) delen een gemeenschappelijke voorouder in de vaderlijn (I-L460) die rond 19.000 BCE leefde (21.000 jaar geleden) geleden.
Volgens de mondelinge traditie van Clan Munro kwam de oprichter van de clan, Donald Munro, uit het noordelijke deel van Ierland naar de Schotse Hooglanden. De eerste geregistreerde Munro was Robert die stierf in 1369. Deze rij bevond zich in Foulis Castle, dat in de jaren 1100 werd gebouwd.
Het Munro DNA-project bevestigt verschillende afstammingslijnen van Munro, waaronder die van Foulis Castle, de zetel van de Munro-clan, en ook James Monroe, de 5e president van de VS.
- Informatie afkomstig van de Clan Munro Association en Wikipedia.
- Prent van Munro clanlid door Robert Ronald McIan (1803-1856). – De clans van de Schotse Hooglanden, Publiek domein
Clan Lindsay (I-FT11343) en ik (I-FGC15105) delen een gemeenschappelijke voorouder van vaderszijde (I-L460) die rond 19.000 BCE (21.000 jaar geleden) leefde.
De Clan Lindsay, een Schotse clan uit het Laagland, stamt af van Walter Lindsay van Lincoln die David van Huntingdon vóór 1116 vergezelde van Engeland naar Schotland, volgens de Lindsay One-Name Study.
De Lindsays werden gevonden in zowel Engeland als Schotland met Sir Baldric de Lindsay van Hemingby geregistreerd als bezit van landgoederen in Lindsey in het Domesday Book in 1086.
De afstammelingen van Clan Lindsay zijn tegenwoordig over de hele wereld verspreid en kunnen worden bekeken in het Lindsay DNA Project.
- Informatie afkomstig van de Lindsay One-Name Study gecoördineerd door Lindsay International en Wikipedia.
James Butler Hickok in de vroege jaren 1860 voor het McCanless-incident.
James Butler Hickok (I-A1843) en ik (I-FGC15105) delen een gemeenschappelijke vaderlijke voorouder (I-M170) die ongeveer 25.000 v.Chr. (27.000 jaar geleden) leefde.
James Butler Hickok, beter bekend als Wild Bill Hickok, was de typische westerse volksheld, behalve dat hij echt leefde.
Wild Bill werd geboren in Homer, Illinois, uit ouders die abolitionisten waren en zich bij de Quakers voegden om als station op de Underground Railroad te dienen, waarbij ze voorheen tot slaaf gemaakte mensen verbergden die vrijheid zochten in hun kelder – een gevaarlijk voorstel.
Hickok trok in 1855 naar het westen nadat hij zijn werkgever in het kanaal had gegooid omdat hij zijn paardenteam had mishandeld, en er een levenslange gewoonte van had gemaakt om zichzelf tussen de onderdrukten en hun onderdrukker te plaatsen. Nadat hij in Kansas Territory was aangekomen, begon Hickok met landbouw, werd hij gekozen tot veldwachter en werkte hij in een goederentreinstation. In 1860 kwam hij tijdens het besturen van een vrachtteam op de Sante Fe Trail een beer met twee welpen tegen. Hij maakte de fout om de moeder neer te schieten, de kogel ketste van haar hoofd af en maakte haar woedend. Ze greep Hickok en begon hem te bijten en te verpletteren, maar hij kon zijn mes pakken en de beer doden. Tenminste, dat was zijn verhaal. Hoe dan ook, hij was zwaargewond en was vier maanden bedlegerig in Nebraska.
Kort daarna begon Hickock zijn erfenis van gokken en vuurgevechten. Op een gegeven moment nam hij de alias William Haycock aan.
James Butler Hickock in de vroege jaren 1860 voor het incident met McCanles.
In 1861 was Hickok, die toen spottend werd bespot als “Duck Bill” vanwege zijn vooruitstekende bovenlip, betrokken bij een vuurgevecht met de McCanles Gang, naar verluidt vanwege de bewering dat Hickok de minnares van David McCanles had “gestolen”. Ten minste twee van de McCanles-broers werden gedood en Hickok, in een proces dat ongeveer 15 minuten duurde, werd vrijgesproken toen de rechter oordeelde dat hij uit zelfverdediging had gehandeld. De overgebleven familie McCanles veranderde hun achternaam en verhuisde naar Colorado.
Hickok veranderde ook zijn naam in ‘Wild Bill’, in de hoop ‘Duck Bill’ te vervangen, nadat hij een snor liet groeien die zijn bovenlip bedekte. Hickok zelf, met de hulp van Harpers Monthly, maakte het incident met McCanles sensationeel en beweerde dat hij “in zijn eentje negen desperado’s, paardendieven, moordenaars en gewone moordenaars vermoordde”, bekend als de McCanles Gang “in het grootste eenmansvuurgevecht in de geschiedenis.”
Hickok had onbewust zijn carrière als showman gelanceerd.
Kansas was in veel opzichten het ‘wilde westen’ van die tijd en Hickok diende in de burgeroorlog voordat hij om onbekende redenen werd ontslagen. Hij diende toen als verkenner en spion en begon te gokken, wat resulteerde in een duel waarin Hickok de andere gokker in 1867 doodde. Hickok profiteerde van dat incident om ook zijn reputatie te verbeteren.
Hickok diende als Marshall van verschillende vroege steden, wat resulteerde in extra vuurgevechten die plaatsvonden toen Hickok probeerde bandieten te arresteren, hoewel Hickok zijn eigen aandeel had in persoonlijke geschillen die escaleerden tot dodelijke conflicten.
Geen geharde moordenaar, Hickoks dagen als scherpschutter waren voorbij toen hij per ongeluk zijn eigen hulpsheriff vermoordde die hem probeerde te hulp te komen tijdens een van de beroemde vuurgevechten.
Wilde Bill Hickok in 1869.
Hickok sloot zich vervolgens aan bij Buffalo Bill’s Wild West-show, werd officieel een showman en zette zijn gokcarrière voort, hoewel zijn gezondheid begon te falen toen hij in de dertig was.
In 1876, slechts vier maanden nadat hij trouwde met weduwe Agnes Thatcher Lake, een circuseigenaar, liet hij zijn vrouw achter en schreef een brief waarin stond dat hij, hoewel hij haar waarschijnlijk nooit meer zou zien, haar naam met zijn laatste adem zou inademen.
Tegen de tijd dat Agnes de brief las, had Hickok zich bij een wagentrein gevoegd naar de goudvelden van Dakota Territory. Voelde hij dat zijn dagen geteld waren?
De wagentrein arriveerde in juli in Deadwood, nu South Dakota. Op 1 augustus speelde Hickock poker met Jack McCall, een dronken gokker die zwaar aan het verliezen was. Hickok moedigde hem aan te stoppen totdat hij zijn verliezen kon dekken en gaf hem geld voor het ontbijt, wat naar verluidt McCall beledigde.
Hickok speelde altijd poker met zijn rug naar de achterste hoek of muur gericht, zodat niemand achter hem naar binnen kon. De volgende dag, terwijl Hickok met zijn rug naar de deur aan het spelen was omdat er geen andere stoel beschikbaar was, liep McCall achter hem aan en schoot hem doelloos in zijn achterhoofd. McCall werd geëxecuteerd door op te hangen voor zijn daad in 1877
De pokerhand die naar verluidt door Hickok werd vastgehouden op het moment van zijn dood, werd bekend als ‘dead man’s hand’.
Wild Bill Hickok en Jack McCall leven echter beide vandaag voort in Deadwood, waar dagelijkse re-enactments de dagen van het wilde westen herscheppen.
- Afkomstig van Wikipedia, WikiTree, Old West Kansas op Kansasheritage.org, Hitchcock DNA Project.
Er zijn geen foto’s van Hans Jonatan en de verblijfplaats van zijn stoffelijk overschot is onbekend. Zijn kleinzoon staat op de foto. Fotocredit: Helga Tomasdottir
Hans Jonatan en Ik (I-FGC15101) en delen een gemeenschappelijke voorouder van vaderskant (I-CTS616) die rond 9900 BCE (11900 jaar geleden) leefde.
Hans Jonatan werd in 1784 als slaaf geboren op een plantage op het Caribische eiland Saint Croix, dat toen bekend stond als het Deense West-Indië en nu deel uitmaakt van de Amerikaanse Maagdeneilanden.
Zijn verhaal kreeg internationale bekendheid na de publicatie van de biografie The Man Who Stole Himself.
De familie Schimmelmann die Jonatan tot slaaf maakte, verhuisde naar Denemarken, waar Hans ontsnapte, zich bij de Deense marine voegde en vocht in de Slag om Kopenhagen in 1801.
- Er bestaat geen portret van Hans Jonatan, maar zijn kleinzoon Ludvik Ludviksson staat hier afgebeeld
(Fotocredit: Helga Tomasdot).
Hoewel er wat onzekerheden zijn over zijn vader, wordt gedacht dat hij een blanke Deen was, Hans Gram genaamd, die secretaresse was op een van de plantages van het eiland. Zijn moeder was een huisslaaf genaamd Emilia Regina.
Uiteindelijk verhuisde de familie Schimmelmann die Jonatan tot slaaf maakte naar Denemarken en nam de twee mee – maar slavernij was illegaal in het land. Hans ontsnapte, trad toe tot de Deense marine en vocht in de Slag om Kopenhagen in 1801.
Frau Schimmelmann daagde voor de rechtbank voor het recht om Hans als eigendom te houden en hem terug te verkopen aan Saint Croix. De rechtbank oordeelde in haar voordeel. Opnieuw ontsnapte Hans en in 1802 kwam hij aan in IJsland, dat toen ook een afhankelijkheid van Denemarken was.
Hij vestigde zich in IJsland en werd de eerste zwarte inwoner. Hij trouwde met Katrín Antoníusdóttir, en ze kregen twee kinderen. Tegenwoordig stammen honderden IJslanders van hen af. Helaas stierf Hans op 43-jarige leeftijd na een beroerte.
Een studie van Jagadeesan et al. 2018 berekende dat Hans 788 nakomelingen had en DNA testte 182 van hen. Ze concludeerden dat Hans een Europese vader en een Afrikaanse moeder had met voorouders uit de West-Afrikaanse regio die zich uitstrekte over Benin, Nigeria en Kameroen.
- Historische informatie afkomstig van Jagadeesan et al. 2018 en Wikipedia.
Foto van de zoon van Albert, Clyde Perry, geboren in 1867, grootvader van de eerste A00-test.
Albert Perry (A-L1100) en ik (I-FGC15105) delen een gemeenschappelijke voorouder van vaderszijde (A-PR2921) die rond 232.000 BCE (234.000 jaar geleden) leefde.
Albert Perry werd ergens rond 1820 in slavernij geboren in South Carolina. In 2012 deed een van zijn achterkleinzonen een Y-DNA-test, wat leidde tot de ontdekking van de meest uiteenlopende Y-DNA-afstamming die tegenwoordig bekend is, haplogroep A00. Deze afstamming zou later worden herleid tot Kameroen.
Op de “Paternal Ancestor” ziet u een foto van de zoon van Albert, Clyde Perry, geboren in 1867, grootvader van de eerste A00-test.
De familie Perry in de VS en de verre neven en nichten in Kameroen stammen allemaal af van een enkele voorouder die iets meer dan 1000 jaar geleden leefde, maar ze zijn de meest verre familie van vaderskant van bijna iedereen in de wereld van vandaag.
- Reference: Mendez FL, Krahn T, Schrack B, Krahn A-M, Veeramah KR, Woerner AE, Fomine FLM, Bradman N, Thomas MG, Karafet TM, Hammer MF. (2013). An African American paternal lineage adds an extremely ancient root to the human Y chromosome phylogenetic tree. Am J Hum Genet, 92(3): 454–459.
Oude Y-DNA-connecties
Hier zijn enkele zeer oude connecties die een gemeenschappelijke vaderlijke voorouder met mij delen, gevonden in de regio’s die nu bekend staan als:
|
|
Deze connecties zijn gebaseerd op DNA-testen van archeologische overblijfselen van over de hele wereld.
Iedereen die ook maar een beetje bekend is met de Y-DNA-haplogroepnotatie, weet hoe omslachtig de “longhand”versie is.
In 2014 veranderde (FTDNA) hun naamgevingssysteem voor de Y-DNA haplogroepen. De nieuwe naamgevingsconventie vervangt de bekende groepsnamen zoals R1b1a2 door de SNP verkorte versie van dezelfde haplogroepnaam, R-M269 .
Bijvoorbeeld, R1b1a1b1a1a2c1a1d is de ISOGG Y-DNA haplogroep “longhand” versie, de FTDNA “shorthand” versie is R1b-DF41, veel makkelijkerr.
Vanaf dat moment zullen de haplogroepen bekend staan onder hun SNP-naam en is de lange versie achterhaald, hoewel je die altijd zult zien in oudere documenten, artikelen en kranten.
- Op de onderstaande foto van de Weltzin Tollense Warriors met wie ik een gemeenschappelijke vaderlijke voorouder deel, zie je meer voorbeelden van deze naamgeving.
ISOGG longhand versus de nieuwe FTDNA shorthand naamgeving.
Tollense vallei in Mecklenburg-Voor-Pommeren, Duitsland
Ontdekking en opgraving van het slagveld van de Tollense-vallei
In 1996 vond een vrijwillige archeoloog in de Tollense-vallei een bot van de bovenarm van een man met daarin een vuurstenen pijlpunt. In de daaropvolgende jaren zijn op deze locatie botten van meer dan honderd individuen gevonden. Op veel van deze botten waren oude en nieuwe sporen van trauma zichtbaar: genezen en recente wonden, ingezakte schedels, enzovoort.
Verder werden zwaarden, speerpunten en pijlpunten gevonden. De site roept een beeld op van een gewelddadig gevecht tussen mannen, sommigen ouder, de meesten in de bloei van hun leven. De slag bij de Tollense-vallei vond plaats in 1300 voor Christus, de Bronstijd. Destijds was deze vallei een uitgestrekt moeras met een kleine rivier in het midden. Zoals het nu nog steeds is.
Het slagveld van de Tollense-vallei is een archeologische vindplaats uit de Bronstijd in de Noord-Duitse deelstaat Mecklenburg-Vorpommern aan de noordelijke rand van het merengebied van Mecklenburg. De site, ontdekt in 1996 en systematisch opgegraven sinds 2007, strekt zich uit langs de vallei van de kleine Tollense-rivier, ten oosten van het dorp Weltzin, op de gemeentegebieden van Burow en Werder.
Eind 2017 waren de overblijfselen van ongeveer 140 mensen geïdentificeerd. De meeste hiervan waren jonge mannen tussen de 20 en 40 jaar, maar er waren ook ten minste twee vrouwen geïdentificeerd onder 14 skeletten die genetisch werden getest. Vóór maart 2016 waren er ongeveer 10.000 menselijke en 1.000 dierlijke botten gevonden; in maart 2018 was dat aantal gestegen tot in totaal ongeveer 13.000 fragmenten.
Het totale aantal doden wordt geschat tussen de 750 en meer dan 1.000. Het totale aantal jagers kan variëren van 3.000 tot meer dan 5.000, uitgaande van een aantal slachtoffers van 20-25%. Op één plek werden 1.478 botten gevonden binnen slechts 12 m2, mogelijk de overblijfselen van een stapel lijken of een laatste verzetshaard.
Waarom de mannen zich op deze plek verzamelden om te vechten en te sterven, is een ander mysterie dat archeologisch bewijs helpt te ontrafelen. De Tollense-vallei is hier smal, op sommige plaatsen slechts 50 meter breed. Delen zijn moerassig, terwijl andere stevige grond en vaste voet bieden. De plek was misschien een soort knelpunt voor reizigers die over de Noord-Europese vlakte reisden.
Gevechtskits van de Tollense krijgers. Afbeelding door R. Johnson voor Science Magazine.
In 2013 onthulden geomagnetische onderzoeken het bewijs van een 120 meter lange brug of verhoogde weg die zich uitstrekte over de vallei. Tijdens twee opgravingsseizoenen opgegraven, bleek de ondergedompelde structuur gemaakt te zijn van houten palen en steen. Radiokoolstofdatering toonde aan dat, hoewel een groot deel van de structuur meer dan 500 jaar ouder was dan de strijd, delen ervan rond de tijd van de strijd gebouwd of gerestaureerd kunnen zijn, wat suggereert dat de verhoogde weg eeuwenlang ononderbroken in gebruik is geweest – een bekende oriëntatiepunt.
- “De oversteek speelde een belangrijke rol in het conflict. Misschien probeerde de ene groep over te steken en duwde de andere ze terug”, zegt Terberger. “Het conflict begon daar en mondde uit in gevechten langs de rivier.”
Aangezien de bevolkingsdichtheid ongeveer 5 mensen per vierkante kilometer (13 per vierkante mijl) bedroeg, zou dit de belangrijkste veldslag in Midden-Europa uit de Bronstijd tot nu toe zijn geweest en maakt de Tollense-vallei momenteel de grootste opgegraven en archeologisch verifieerbare slaglocatie van deze leeftijd in de wereld.
De vallei van de Tollense tijdens winteroverstromingen, vlakbij Kessin en Weltzin. Gelicenseerd onder de Creative Commons, Wikipedia.
Waarom is het Tollense slagveld belangrijk voor mij?
Mijn Y-DNA haplogroep I-FGC15105 is verwant aan 7 Y-DNA haplogroepen gevonden in het DNA van 7 mannen op het Tollense slagveld in de Tollense vallei, West-Pommeren, Duitsland. Deze 7 mannen waren alle 7 verbonden aan de culturele groep Tollense “Warriors”.
Het waren Weltzin 15, 51, 71, 39 64, 24 en Welztin 83, dit zijn 7 mannen die tussen 1350 en 1150 BCE leefden tijdens de Europese Bronstijd en met wie ik en gemeenschappelijke vaderlijke voorouder deel.
Opmerkelijk is dat Weltzin 15, 51, 71, 39 64, 24 en Welztin 83 een hogere dan gemiddelde Western Hunter Gatherer % (WHG) hadden dan de meeste Europeanen. Ik vind dat interessant omdat ik 48% WHG heb, waarvan mij is verteld dat dit een vrij hoog percentage is in elke populatie.
- Ik heb “Krijgers” tussen aanhalingstekens gezet omdat het onduidelijk is of dit krijgers waren of slachtoffers van een hinderlaag. Eén ding is zeker, ze stierven op het slagveld. Winnaars of verliezers, niemand weet het.
Interessante observaties:
* Weltzin 71, 39 en 64 komen uit de Tollense-vallei in West-Pommeren, Duitsland en delen een gemeenschappelijke vaderlijke voorouder (I-I-L1229) rond 3200 BCE met Erd 479, Zličín 16549, Mokrin 28A, Padina 5243, Polaky 15071 en ik (I-FGC15105).
Dat is ongeveer 2000 jaar voordat het slagveld in de Tollense-vallei plaatsvond. Erd 479, Zličín 16549, Mokrin 28A, Padina 5243 en Polaky 15071 zijn echter afkomstig uit Hongarije, Tsjechië en Servië en niet uit de Tollense vallei in Duitsland.
* Weltzin 24 en Weltzin 83 komen uit de Tollense-vallei in West-Pommeren, Duitsland en delen een gemeenschappelijke vaderlijke voorouder (I-BY1003) rond 7400 BCE met Břvany 14481, Su Crocefissu 26, Urziceni 14163, Su Crocefissu 27 en ik (I-FGC15105).
Dat is ongeveer 6000 jaar voordat het slagveld in de Tollense-vallei plaatsvond.
Břvany 14481, Su Crocefissu 26, Urziceni 14163 en Su Crocefissu 27 zijn echter afkomstig uit Tsjechië, Italië, Roemenië en Sassari, Italië en niet uit de Tollense-vallei in Duitsland.
* Weltzin 51 komt uit de Tollense vallei in West-Pommeren, Duitsland en heeft dezelfde gezamenlijke vaderlijke voorouder (I-Z2068) rond 1350 – 1150 BCE BCE als Konobrže 16099 en ik (I-FGC15105).
Konobrže 16099 komt echter uit Tsjechië en niet uit de Tollense-vallei in Duitsland.
Met Weltzin 51 deel ik niet alleen een gemeenschappelijke voorouder van vaders kant, maar ook een gemeenschappelijke voorouder via zijn moeders kant, omdat het mtDNA van Weltzin 51 H1c is en mijn mtDNA H1c1.
* Weltzin 15 komt uit de Tollense-vallei in West-Pommeren en heeft een gemeenschappelijke vaderlijke voorouder (I- Z2054) rond 1350 – 1150 BCE bij mij (I-FGC15105).
Tabel met Weltzin Tollense Warriors met wie ik een gemeenschappelijke vaderlijk voorouder deel.
* Szólád 43 (I-BY138) en ik (I-FGC15105) delen een gemeenschappelijke vaderlijke voorouder (I-FGC151109) die leefde rond 1800 v.Chr. sterk>. Szólád 43 was een man die leefde tussen 438 en 605 CE tijdens de middeleeuwse tijd en werd gevonden in de regio die nu bekend staat als Szólád , Cserénfa, Hongarije. Hij werd geassocieerd met de Longobard Barbarian culturele groep. Interessant is dat het Longobardische thuisland net iets ten zuidwesten van de Tollense-vallei ligt.
-
- De Lombarden of Langobarden (Latijn: Langobardi) waren een Germaans volk dat van 568 tot 774 over het grootste deel van het Italiaanse schiereiland heerste. De Longobarden vestigden zich in het huidige Hongarije in Pannonia. Archeologen hebben begraafplaatsen opgegraven in het gebied van Szólád van Lombardische mannen en vrouwen die samen als gezin zijn begraven, een praktijk die in die tijd ongebruikelijk was voor Germaanse volkeren. Er zijn ook sporen ontdekt van Mediterrane Grieken en van een vrouw wiens schedel Franse afkomst suggereert, wat mogelijk aangeeft dat migraties naar het Lombardische gebied plaatsvonden vanuit Griekenland en Frankrijk.
Ik (I-FGC151505) deel dus dezelfde gemeenschappelijke vaderlijke voorouder met al deze mensen, maar in een andere tijdschaal. We hebben dus niet alleen een gemeenschappelijke Y-DNA vaderlijke voorouder (I-L1229, I-BY1003, I-Z2054 en I-Z2068), maar het roept ook een geografische vraag op in mijn gedachten;
“Hebben sommige van mijn oude pre-Keltische oude familieleden met een gemeenschappelijke vaderlijke voorouder (I-BY1003 en I-L1229) de Midden-Europese regio verlaten en trokken tussen 74000 – 3200 BCE naar het noorden van Duitsland, via het huidige Italië / Hongarije / Servië / Tsjechië en stierven uiteindelijk op het slagveld van de Tollense-vallei, net als Wiltzin 71, 39, 64, 24, 83, 15 en Weltzin 51 in 1300 v.Chr.?“
De gemeenschappelijke vaderlijk voorouders die ik (I-FGC15105) deel met mannen die sneuvelden in de veldslag in de Tollense vallei.
Veldslag of hinderlaag? (Tekst gedeeltelijk uit artikel: Slag uit de oudheid, overval? )
De slachtoffers kwamen van ver, het lijkt erop dat de strijd geen lokaal conflict was tussen naburige stammen. Zo bleek in 2017 uit strontiumanalyses van een deel van de gevonden botten dat de meeste doden niet uit de omgeving kwamen. Uit het onderzoek van de botten bij de Tollense blijkt dat de meeste mannen niet in Noord-Duitsland woonden, maar waarschijnlijk uit Zuid-Duitsland en Midden-Europa kwamen – bijna 1000 kilometer verderop.
Voor een alternatieve verklaring wijst Jantzen op een vondst die tijdens de opgravingen is gedaan, namelijk een weg die ten tijde van de strijd honderden jaren oud was.
-
-
- Er is sterker bewijs dat de krijgers in een hinderlaag werden gelokt.
-
De mysterieuze weg
Toen de archeologen de oostelijke oever van de Tollense onderzochten om te zien of daar gevochten was, deden ze een verrassende ontdekking. Op de plek van waaruit de vondstlaag menselijke botten zich op de westoever verspreidde, vonden ze – in plaats van botten – een circa 2,5 meter brede strook met kriskras door elkaar gekruiste stammen.
De strook liep vanaf de rivier landinwaarts. Onder en naast de stammen lagen enorme stenen, die duidelijk uit de omliggende velden kwamen. Op de stenen en stammen lag een laag zand en aarde. Het waren de overblijfselen van een duizenden jaren oude weg. Uit opgravingen bleek dat het gebied rond de weg in die tijd onbegaanbaar moerasgebied was. De aanleg van de weg maakte het mogelijk om het drassige moeras veilig over te steken. De weg leidde naar de oever van de Tollense, waar waarschijnlijk een brug was.
De rivier in de Tollense vallei
Hinderlaag op de rivieroever
De weg door het moerasgebied was ongetwijfeld bekend. Voor wie de rivier wilde oversteken, was dit the place to be. Daardoor was het ook de beste plek om te voorkomen dat iemand de overkant bereikte. En volgens Detlef Jantzen is dit in de ogen van de onderzoekers een van de meest waarschijnlijke scenario’s van dit moment.
-
-
- “Een groep mensen die de vallei van de Tollense probeerden over te steken, werd op de een of andere manier tegengehouden door een andere groep en er brak een gevecht uit”, legt hij uit.
-
De theorie wordt ondersteund door het feit dat er veel wapens en botten zijn gevonden precies op de plek waar een mogelijke brug heeft gestaan. Het lijkt erop dat de strijdende groepen vervolgens naar het noorden trokken langs de westoever, waar ook restanten van de strijd zijn gevonden. Volgens Detlef Jantzen waren beide groepen mogelijk gewapend en op de hoogte van elkaars bestaan.
Dus, volgens deze theorie, zochten twee legers actief de confrontatie. Een andere mogelijkheid is echter dat een groep in de buurt van de rivier in een hinderlaag lag en wachtte tot de nietsvermoedende tegenhanger arriveerde op de beste plek om de rivier en het moeras over te steken. Omdat dit de ideale plek was voor een hinderlaag.
-
-
- “We weten uit de vondsten dat een grote groep jonge mannen werd aangevallen met allerlei soorten wapens en velen van hen werden gedood. Maar we weten bijna niets over de winnende partij. En we weten niet eens of de verliezers gewapend waren”, zegt Jantzen.
-
Dat de verliezende groep misschien niet eens uit gewapende krijgers bestond, wordt ondersteund door het feit dat geen van de gevonden skeletdelen littekens draagt van eerdere veldslagen. Dat zou je verwachten als het krijgers waren die al vele malen eerder hadden gevochten. Acht schedels vertoonden weliswaar sporen van eerdere knuppelslagen – die ze hadden overleefd. Maar er waren geen littekens van scherpe wapens.
Daarom denken de wetenschappers dat de doden ook kunnen behoren tot een andere groep waarvan bekend is dat ze in de bronstijd zijn verhuisd: rondtrekkende handelaren.
Betekenis van de Tollense veldslag
De toezichthoudende staatsarcheoloog Detlef Jantzen beweert dat dit het oudste archeologisch verifieerbare slagveld in Europa is en een van de 50 belangrijkste vindplaatsen ter wereld.
-
-
- Hij zei ook: “De Tollense-site heeft een dimensie die niemand voor onze regio voor mogelijk had gehouden.”
- Helle Vandkilde, archeoloog aan de Universiteit van Aarhus merkte op: “De meeste mensen dachten dat de oude samenleving vreedzaam was, en dat mannen uit de Bronstijd zich bezighielden met handel enzovoort […] Zeer weinigen spraken over oorlogvoering.”
-
Een groep van 5.000 strijders impliceert dat ze waren verzameld, georganiseerd, gevoed, gebriefd en naar de strijd waren geleid. Volgens de onderzoekers op de site zou dit voor die tijd een verbazingwekkende prestatie zijn geweest, waarschijnlijk mogelijk gemaakt door een centrale overheid. Dit zou betekenen dat de sociaal-politieke ontwikkeling in Midden-Europa verder gevorderd en oorlogszuchtiger was dan eerder werd aangenomen, ongeveer in de tijd dat Egypte en de Hettieten hun befaamde vredesverdrag sloten. “De goed bewaarde botten en artefacten voegen details toe aan dit beeld van verfijning uit de Bronstijd, wijzend op het bestaan van een getrainde krijgersklasse en suggereren dat mensen uit heel Europa zich bij de bloedige strijd voegden.”
Volgens archeoloog Kristian Kristiansen zou de strijd hebben plaatsgevonden tijdens een periode van aanzienlijke onrust van de Middellandse Zee tot de Oostzee. Rond deze tijd stortte de Myceense beschaving van het oude Griekenland in elkaar, terwijl de zeevolken die de Hettieten hadden verwoest, werden verslagen in het oude Egypte. Niet lang na de slag bij de Tollense-vallei werden de individuele verspreide boerderijen van Noord-Europa vervangen door geconcentreerde en zwaar versterkte nederzettingen.
Video over het Tollense slagveld rond 1250-1300 BCE
-
- Lees meer over het slagveld bij de Tollense: Door Niels-Peter Granzow Busch
D. Jantzen, J. Orschiedt, J. Piek, T. Terberger: Tod im Tollensetal, Landesamt für Kultur und Denkmalpflege Mecklenburg-Vorpommern, 2014
- Lees meer over het slagveld bij de Tollense: Door Niels-Peter Granzow Busch
Levende reconstructie van een Homo sapiens neanderthalensis in het Neanderthal Museum (Erkrath, Mettmann).
Neanderthaler en ik delen (I-FGC15105) een gemeenschappelijke voorouder van vaderszijde (A000-T) die rond 368.000 BCE (v.Chr.) leefde.
Gemeenschappelijke Connectie
Elke moderne mens deelt een connectie met de Neanderthaler-mens.
- Probeer je de moderne mens, Homo Sapiens, voor te stellen als slechts een van de drie soorten mensen die naast elkaar op aarde bestaan. Dat is een moeilijk beeld om te schilderen door een stuk van de verbeelding. Toch was dit de realiteit 60.000 jaar geleden, toen de eerste anatomisch moderne mensen Afrika verlieten. Het was een tijd waarin Europa en het Midden-Oosten al bevolkt waren door de Neanderthalers, terwijl de Denisovans zich over grote delen van Azië verspreidden.
GEDmatch Archaïsche Overeenkomsten met mijn autosomaal DNA
Mijn autosomaal DNA is geüpload naar GEDmatch en ze hebben twee archaïsche Neanderthaler-matches gevonden met mijn autosomaal DNA in de Vindija-grot, in het noorden van Kroatië en in de Sidrón-grot in de gemeente Piloña in Asturië, in het noordwesten van Spanje.
- De Vindija-grot is een archeologische vindplaats die wordt geassocieerd met Neanderthalers en moderne mensen, gelegen in de gemeente Donja Voća, in het Noorden van Kroatië.
De grot heeft botten van Neanderthalers en dieren opgeleverd, waarvan vele te fragmentarisch zijn om op basis van hun morfologie te kunnen bepalen van welke soort ze afkomstig zijn. Belangrijk is dat het DNA-behoud in de Vindija-grot relatief goed is en de bepaling van pleistoceen nucleair DNA van een holenbeer een Neanderthaler genoom, exoom en chromosoom 21-sequenties mogelijk maakte.
In 2017 dateerden onderzoekers van de Oxford Radiocarbon Accelerator Unit verschillende monsters uit de Vindija-grot. Hun directe AMS-dateringsresultaten laten zien dat de Neanderthaler-vondsten in Vindija ouder zijn dan 44.000 jaar geleden. - De Sidrón-grot is een niet-koolzuurhoudend karstgrottensysteem van kalksteen gelegen in de gemeente Piloña in Asturië, in het noordwesten van Spanje, waar paleolithische rotstekeningen en de fossielen van meer dan een Er werden dozen met Neanderthalers gevonden.
Onderzoekers hebben meer dan 2500 mensachtige fossiele elementen van de site teruggevonden. Het minimum aantal personen uit de Sidrón-grot is 13.
De leeftijd van deze overblijfselen van drie mannen, drie adolescente jongens, vier vrouwen en drie baby’s wordt geschat op ongeveer 49.000 jaar BP.
Het feit dat de botten uitstekend bewaard zijn gebleven met zeer beperkte erosie en geen grote tandafdrukken van carnivoren en de ongebruikelijke afzetting van de botten, gemengd in een wirwar van grind en modder, suggereert dat deze Neanderthalers niet op deze plek stierven, maar op een externe locatie.
Een aantal scenario’s van hoe deze “leden van een uitgebreide familie” in een ruimte van 6 m2 (65 vierkante voet) zouden kunnen zijn beland, genaamd de Tunnel of Bones, omvatte overstromingen, instorting van grotten en verwijdering door kannibalen.
Bewijs voor kannibalisme omvat “de aanwezigheid van snijwonden, schilfers, percussie-pitting, conchoïdale littekens en aanhangende schilfers”. Er wordt gesuggereerd dat ze in één keer in de grot zijn gevallen via een instorting van nabijgelegen spleten boven de locatie of door de instroom van regenwater.
GEDmatch Archaïsche Neanderthaler match met mijn autosomaal DNA in de Vindija-grot, Noord-Kroatië en in de Sidrón-grot, Asturië Spanje.
Neanderthalers werden voor het eerst genoemd en opgegraven in 1856 in de Neandervallei van Duitsland, drie volle jaren voordat Darwin zijn boek On the Origin of Species publiceerde. In zijn geschriften schreef Darwin slechts kort over de menselijke evolutie en vermeldde hij niets over de nieuw genoemde Neanderthalers. Toevallig was er in 1848 al een Neanderthaler skelet ontdekt in Gibraltar. Dat exemplaar was echter onbekend gebleven in de wetenschap. Dus, zoals het lot zou willen, wordt het Duitse team gecrediteerd met het ontdekken van de nieuwe soort, en de naam Neanderthaler blijft bestaan. De Neanderthaler (afgebeeld als een reconstructie) uit de Feldhofer-grot in de Neandervallei leefde ongeveer 40.000 jaar geleden.
Toevallig was er in 1848 al een Neanderthaler skelet ontdekt in Gibraltar. Dat exemplaar was echter onbekend gebleven in de wetenschap. Dus, zoals het lot zou willen, wordt het Duitse team gecrediteerd met het ontdekken van de nieuwe soort, en de naam Neanderthaler blijft bestaan.
- De Neanderthaler (afgebeeld als een reconstructie) uit de Feldhofer-grot in de Neandervallei leefde ongeveer 40.000 jaar geleden.
Op hetzelfde moment dat Neanderthalers evolueerden uit H. Heidelbergensis in Europa, ontstonden vroegmoderne mensen in Noord- en Oost-Afrika. Er zijn nog geen aanwijzingen dat deze vroege mensen open water oversteken: de eerste contacten over de Straat van Gibraltar lijken pas tijdens het Neolithicum te hebben plaatsgevonden. De enige vroege contacten kunnen alleen via de landengte van Suez zijn geweest. Van bijzonder belang zijn daarom de vondsten in de Levant. Volgens de huidige inzichten worden deze in wezen als Neanderthalers beschouwd, zij het met een kleine invloed van de Afrikaanse vroegmoderne mens.
De meest recente Neanderthaler-vondsten in de Levant dateren van ongeveer 50.000 voor Christus, wat opmerkelijk is omdat vroegmoderne mensen, via een andere route over de Bab el Mandeb en de Straat van Hormuz, tienduizenden jaren eerder Zuid-Azië en zelfs Australië hadden bereikt. Genetisch onderzoek toont ook aan dat de eerste moderne mensen in het Midden-Oosten verwant waren aan deze Aziatische kolonisten, in plaats van via de Sinaï te komen.
Ongeveer 46.000 jaar geleden zette de vroegmoderne mens voor het eerst voet op Europese bodem. Deze Europese vroegmoderne mensen brachten de cultuur van de Aurignacien met zich mee. In Europa en West-Azië wordt het vaak Cro-Magnon-mensen genoemd, hoewel dit strikt genomen slechts een subgroep was.
Moderne mensen en neanderthalers leefden toen gedurende enkele duizenden jaren gelijktijdig in dezelfde gebieden, waarbij de neanderthalers geleidelijk naar de rand werden verplaatst, zoals ten zuiden van de Ebro (Spanje). De meest recente Neanderthaler-vondsten zijn ongeveer 28.000 jaar oud en werden gevonden in Gibraltar. Een andere late vindplaats is Byzovaja in Noord-Rusland.
In West-Europa verdwenen de Neanderthalers ongeveer 40.000 jaar geleden. Aan de zuidelijke randen van het Iberisch schiereiland, inclusief Gibraltar, hebben Neanderthalers mogelijk nog duizenden jaren overleefd. De laatste Neanderthalers in Europa leefden, voor zover we weten, minstens 39.000 jaar geleden in Gibraltar. Dat Gibraltar de laatste plaats in Europa was waar Neanderthalers konden overleven, wordt echter door andere archeologen betwijfeld. Ze vermoeden dat de vondsten eerder het resultaat zijn van het zeer intensieve archeologische onderzoek dat de Engelsen op zo’n klein gebied doen
Neanderthalers zijn onze naaste uitgestorven menselijke verwant. Enkele bepalende kenmerken van hun schedels zijn het grote middengedeelte van het gezicht, schuine jukbeenderen en een enorme neus voor het bevochtigen en verwarmen van koude, droge lucht. Hun lichamen waren korter en gedrongener dan de onze, een andere aanpassing aan het leven in koude omgevingen. Maar hun hersenen waren net zo groot als de onze en vaak groter – in verhouding tot hun gespierdere lichamen.
Neanderthalers maakten en gebruikten een gevarieerde reeks geavanceerde gereedschappen, beheersten vuur, leefden in schuilplaatsen, maakten en droegen kleding, waren bekwame jagers van grote dieren en aten ook plantaardig voedsel, en maakten af en toe symbolische of siervoorwerpen. Er zijn aanwijzingen dat Neanderthalers hun doden opzettelijk begroeven en soms zelfs hun graven markeerden met offers, zoals bloemen. Geen enkele andere primaten, en geen eerdere menselijke soort, had ooit dit verfijnde en symbolische gedrag beoefend.
- Er is DNA teruggevonden van meer dan een dozijn Neanderthaler-fossielen, allemaal uit Europa; het Neanderthal Genome Project is een van de opwindende nieuwe gebieden van onderzoek naar menselijke oorsprong.
Timeline en locatie van Neanderthaler vondst in Europa en de Levant. Neanderthaler en ik delen (I-FGC15105) een gemeenschappelijke voorouder van vaderszijde (A000-T) die rond 368.000 v.Chr. leefde
- Neanderthaler kaart: Licentie volgens Wikimedia Commons
Uitzicht op de ingang van de Denisova-grot van de Anui-riviervallei, Soloneshensky-rajon, Altai Krai, Rusland
Denisova 8 en ik (I-FGC15105) delen een gemeenschappelijke voorouder van vaderskant (A-0000) die rond 705.000 BCE leefde.
Gemeenschappelijke Connectie
Elke moderne mens deelt een connectie met Denisova 8.
Denisova 8 was een volwassen Denisova-man die tussen 134.400 en 103.600 BCE leefde in het Altai-gebergte in Zuid-Siberië, Rusland.
Deze regio van Centraal-Azië was vrij gematigd, en dus zouden Denisova 8 en zijn verwanten goed zijn aangepast aan het koude leven. Alleen zijn kies (foto) is ooit teruggevonden. Het werd opgegraven in de Denisova-grot, waar de soort Homo denisova zijn naam aan dankt.
Er is niet veel bekend over denisovamensen, behalve dat we hebben vernomen dat sommige mensen tegenwoordig nog steeds kleine overblijfselen van autosomaal denisova-DNA bij zich hebben. Denisovan-DNA komt het meest voor (~ 5%) bij mensen van Papoea- en Aboriginal-Australische afkomst. Dit suggereert dat mensen Denisovans in Zuid- of Centraal-Azië tegenkwamen toen ze Afrika verlieten en met hen paren voordat ze ongeveer 50.000 jaar geleden voor het eerst door Indonesië naar Australië en Papoea-Nieuw-Guinea migreerden.
Er was ook een groep Neanderthalers die ongeveer 54.000 jaar geleden in de uitlopers van de Altai leefde, bestaande uit misschien 10 tot 20 individuen. Velen van hen waren nauw verwant, waaronder een vader en zijn jonge dochter. De fossielen zijn afkomstig van archeologische opgravingen van de Okladnikov-grot in het midden van de jaren tachtig en de Chagyrskaya-grot sinds 2007.
Deze grotten werden door Neanderthalers gebruikt als jachtkampen. De tanden en botten waren afkomstig van 13 individuen: 11 uit de Chagyrskaya-grot en twee uit de Okladnikov-grot. Zeven van de Neanderthalers waren mannelijk en zes waren vrouwelijk. Acht waren volwassenen en vijf waren kinderen of adolescenten.
Hoewel de nabijgelegen plaats van de Denisova-grot al 200.000 jaar geleden werd bewoond door Neanderthalers, zijn de Chagyrskaya- en Okladnikov-neanderthalers nauwer verwant aan Europese Neanderthalers dan aan de eerdere in Denisova-grot. Denisovans zijn een zustergroep van Neanderthalers en ze hebben zich minstens één keer met elkaar gekruist. Dit gebeurde ongeveer 100.000 jaar geleden en bracht een dochter voort van een Neanderthaler-moeder en een Denisovan-vader en een paar tweedegraads familieleden – een jonge jongen en een volwassen vrouw, misschien zijn neef, tante of grootmoeder.
Deniosova 8 leefde meer dan 100.000 jaar geleden en is daarmee het oudste Y-chromosoom-DNA dat ooit is geëxtraheerd en gesequenced uit een homininesoort. Gezien zijn onderscheidend vermogen van menselijke en Neanderthaler genomen, heeft ISOGG (International Society of Genetic Genealogy) het in 2019 de haplogroepnaam A0000 toegekend. A0000 week zo’n 700.000 jaar geleden af van de Neanderthaler en menselijke Y-chromosomen.
Deniosova 8 leefde meer dan 100.000 jaar geleden en is daarmee het oudste Y-chromosoom-DNA dat ooit is geëxtraheerd en gesequenced uit een homininesoort. Gezien zijn onderscheidend vermogen van menselijke en Neanderthaler genomen, heeft ISOGG (International Society of Genetic Genealogy) het in 2019 de haplogroepnaam A0000 toegekend. A0000 week zo’n 700.000 jaar geleden af van de Neanderthaler en menselijke Y-chromosomen.
Timeline, Denisova 8 en ik (I-FGC15105) delen een gemeenschappelijke voorouder van vaderskant (A-0000) die rond 705.000 BCE leefde.
Deze kaart toont het bekende Neanderthaler-bereik in Europa (blauw), Zuidwest-Azië (oranje), Oezbekistan (groen) en het Altai-gebergte (violet), zoals afgeleid uit hun skeletresten (geen stenen werktuigen). Nilenbert, Nicolas Perrault III
- Denisova 8 molar na restoratie. Zubova et al. 2017, CC BY 4.0
Referentie: denisova8 van Petr et al. 2020Fylogenetische Y-DNA-analyse door FamilyTreeDNA. Oude DNA-monsters zijn meestal gedegradeerd en missen dekking, wat soms resulteert in minder specifieke haplogroepplaatsingen. Wikipedia Commons - Denisova grot foto: door Демин Алексей Барнаул: Wikipedia Commons
- Neanderthaler verspreidingskaart: Nilenbert, Nicolas Perrault III: Wikimedia Commons
Analyse van mijn oude familieleden met wie ik een gemeenschappelijke vaderlijke voorouder deel.
Mijn (I-FGC15071) tot nu toe oudste Y-DNA gemeenschappelijke lijn van vaderlijke voorouders zijn:
- Viste Boy (Noors: Vistegutten) een 15-jarige jongen uit het Mesolithicum (middelste steentijd) die werd gevonden bij een archeologische opgraving van de Viste-grot in Vistehola, Rogaland, Noorwegen in 1907 en leefde rond 6300 – 6000 BCE. Viste Boy en ik delen een gemeenschappelijke vaderlijke voorouder (I-CTS2257) die rond 20.000 BCE leefde.
- Motala 2 (I-L596) een man die leefde rond 5715 – 5569 BCE en woonde in wat nu bekend staat als Motala, nabij het Vätternmeer in Zweden. Motala 2 en ik (I-FGC15105) delen een gemeenschappelijke vaderlijke voorouder (I-CTS2257) die rond 21000 BCE leefde.
Mijn (I-FGC15071) volgende meest voorkomende oude Y-DNA gemeenschappelijke lijn van vaderlijke voorouders (I-FGC15071) zijn 9 mannen die leefden rond 9550 BCE. Zij woonden in wat nu bekend staat als Macarthur Cave, Argyll and Bute, Schotland – Distillery Cave, Argyll and Bute, Schotland – Portal Tomb, Poulnabrone, Clare, Ierland en Primrose Grange, Ierland. Ik deel rond 9550 BCE met hun een gemeenschappelijke vaderlijke voorouder.
- Maar in 9550 BCE was dit Doggerland, een stuk land, nu verzonken onder de zuidelijke Noordzee, dat Groot-Brittannië verbond met continentaal Europa. Geologische onderzoeken hebben gesuggereerd dat het zich uitstrekte van wat nu de oostkust van Groot-Brittannië is tot wat nu Nederland is, de westkust van Duitsland en het schiereiland Jutland. Het werd overstroomd door de stijgende zeespiegel rond 6500–6200 v.Chr.
Qua tijdlijn is het vervolg van mijn oude Y-DNA gemeenschappelijke lijn van vaderlijke voorouders (I-By1003) 9 mannen die leefden van 7400 – 7450 BCE. Zij woonden in wat nu bekend staat als Bodrogkeresztur, Urziceni, Roemenië – Břvany, Louny , Tsjechische Republiek – Sassari Italië – het slagveld van Tollense in West-Pommeren, Duitsland -Les Bréguières, Alpes-Maritimes, Frankrijk – Cueva de las Lechuzas, Villena, Alicante, Spanje – allemaal in Oost en Midden-Europa, Spanje en Sardinië.
- Dus ik denk dat het redelijk is om aan te nemen dat mijn oude voorouders uit Engeland, Ierland en Schotland terug migreerden vóór 6500 – 6200 BCE vanuit Doggerland, voordat het verdween vanwege de stijgende zee niveaus, naar Oost- en Midden-Europa, Spanje en Sardinië.
De volgende groep oude connecties zijn Weltzin 15, 51, 71, 39 64, 24 en Welztin 83, 7 mannen die tussen 1350 en 1150 BCE leefden tijdens de Europese Bronstijd en hun DNA werd gevonden op het slagveld van Tollense vallei in West-Pommeren, Duitsland en 6 mannen die woonden in wat nu bekend staat als Erd Hongarije – Földvár, Százhalombatta, Hongarije – Poláky, Chomutov, Tsjechië – Zličín, Praha, Tsjechië en Mokrin necropolis, Mokrin, Servië,
En dan is er Szólád 43, een man met wie ik een gemeenschappelijke vaderlijke voorouder deel (I-FGC151109) die rond 1800 BCE leefde.
Szólád 43 zelf leefde tussen 438 en 605 CE tijdens de Middeleeuwen en werd gevonden in de regio die nu bekend staat als Szólád, Cserénfa, Hongarije . Hij was verbonden aan de Longobard Barbarian culturele groep.
Interessant is dat het Lombardische thuisland net iets ten zuidwesten van de Tollense-vallei ligt.
De Longobarden, ook wel bekend als de Longobarden, waren een Germaanse stam waarvan de legendarische oorsprong in het barbaarse rijk van Scandinavië lag. Na eeuwen van vergetelheid tijdens de lange periode van Romeinse overheersing in Europa, begonnen de Longobarden aan een gezamenlijke migratie naar het zuidoosten, die onmiddellijk na de val van Rome bekendheid kreeg. Ze heersten over het grootste deel van het Italiaanse schiereiland van 568 tot 774. De Longobarden vestigden zich in wat nu Hongarije is in Pannonia.
Archeologen hebben begraafplaatsen opgegraven in het Szólád-gebied van Lombardische mannen en vrouwen die als gezin samen werden begraven, een praktijk die in die tijd ongebruikelijk was voor Germaanse volkeren. Er zijn ook sporen ontdekt van Mediterrane Grieken en van een vrouw wiens schedel Franse afkomst suggereert, wat mogelijk aangeeft dat er vanuit Griekenland en Frankrijk migraties naar Lombardije plaatsvonden.
- Ik denk dat de meest nauwkeurige bepaling die ik kan maken, is dat mijn vaderlijke afstamming (I-FGC15105) op de I-M223-stamboom erg oud is (zoals wij allemaal) en dat mijn specifieke afstamming wordt geassocieerd via jager-verzamelaars, Megalietvolken, Klokbekervolk naar Pré/Proto Keltische en Germaanse oorsprong.
Ik denk dat er misschien ook een echte genetische basis zou kunnen zijn voor de oorsprong en overlevering van de Longobarden en hun zuidwaartse migratie naar Italië vanuit de regio’s Baltisch/Jutland en Neder-Denemarken, wat mijn genetische Scandinavische erfgoed zou kunnen verklaren.
Verder stroomafwaarts lijkt het zich allemaal te beperken tot een bepaalde groep Germaanse mensen die bekend staan als de Saksen in Engeland, Schotland en Ierland.
Deze verbanden zijn gebaseerd op DNA-onderzoek van archeologische resten van over de hele wereld.
Mijn upstream I-M223 SNP (subgroep van I-M170)
- Leeftijd: 17.400 BCE
Regio: West-Azië tot West-Europa; zeer lage frequentie in het Midden-Oosten. Samen met G een van de eerste haplogroepen in Europa. - Opmerking: op 29 juni 2018 heeft de International Society of Genetic Genealogy (ISOGG) de Haplogroep I Tree bijgewerkt om nieuwe takken te huisvesten en heeft I-M223 een nieuwe longhand-classificatie van I2a1b1 gekregen. Eerdere namen waren I2a2a, I2b1 en I1c, dus wees voorzichtig, aangezien eerder referentiemateriaal kan verwijzen naar I-M223 of sub-clades onder een van deze eerdere longhand-classificaties. I-P222 is een subtak van I-M223 en is de moedertak van alle subtakken en clades in dit project. Het I-P222-vertakkingsknooppunt heeft nog eens 55 SNP’s. Bij het sequencen van oud Y-DNA werden ten minste twee oude mannelijke overblijfselen gevonden die I-M223 waren, maar van een andere subtak genaamd I-FT355000. Dit is de reden waarom de I-M223-tak werd opgesplitst in de twee subtakken.
I-M223 is de verkorte vorm van de Y-DNA Haplogroep I-tak en kan ook worden weergegeven als I2-M223. De M223 verwijst naar de SNP op Hg38-locatie 19555421 op het Y-chromosoom met mutatie G naar A.
Deze mutatie deed zich voor bij een man, ongeveer 17.400 jaar geleden en M223 is een van de 23 SNP’s die zijn afgeleid (+) op de I-M223-knoop. We weten niet welke van de 23 SNP’s het eerst muteerde en welke het laatst. Alle mannen die zijn afgeleid voor M223 delen een gemeenschappelijke voorouder die minstens 13.200 tot 10.800 jaar geleden leefde. Het is nu bevestigd door een oude DNA-test dat de eerste Homo sapiens die Europa koloniseerde tijdens de Aurignaciaanse periode (45.000 tot 28.000 jaar geleden), behoorde tot de haplogroepen CT, C1a, C1b, F en haplogroep I (waartoe mijn M223 behoort).
Haplogroep Y-M223 (voorheen I2a2a) heeft een piek in Duitsland en een andere in het noordoosten van Zweden, maar komt ook voor in Roemenië/Moldavië, Rusland, Griekenland, Italië en rond de Zwarte Zee. Haplogroep I-M223 is gevonden bij meer dan 4% van de bevolking, alleen in Duitsland, Nederland, België, Denemarken, Schotland en Engeland (exclusief Cornwall) – ook de zuidpunt van Zweden en Noorwegen in Noordwest-Europa; de provincies Normandië, Maine, Anjou en Perche in het noordwesten van Frankrijk; de provincie Provence in het zuidoosten van Frankrijk; de regio’s Toscane, Umbrië en Latium in Italië; Moldavië en het gebied rond de Russische oblast Ryazan en Mordovië in Oost-Europa. Historisch gezien verschijnen beide haplogroepen I-M253 en I-M223 met een lage frequentie in de historische regio’s Bithynië en Galatië in Turkije. Haplogroep I-M223 komt ook voor bij ongeveer 1% van de Sardiniërs.
Haplogroep I-M223 varianten:
M2